To jest film głównie o Jodorowsky'm i jego manierze widzenia świata - na poziomie podświadomości - i zaplatania go w książki, teatry i filmy. Omotał parę znanych i uznanych nazwisk i zaprzągł je do stworzenia optycznego, jak sam się wyraża, wyreżyserowania "Diuny". Kilku ludzi zdrowo się napracowało, ale bez efektu - nie zebrano pieniędzy, by produkcja mogła ruszyć. Jak to? Takimi znanymi nazwiskami się podparł i nic? I teraz mamy dwie możliwości: nie poznano się na artyście - wizjonerze, za wcześnie było na taką superprodukcję (połowa lat 70.) albo - ludzie go lubili, ale widzieli i wiedzieli swoje - marycha, New Age itp., surrealistyczno-obsceniczny bełkot czyli jesteś fajny gość, ale nie aż na tyle, by dać ci kasę. Przychylam się do drugiej opcji.
Swoją drogą estetyka New Age'u, który Chilijczyk ukochał, ów patchwork, chaotyczny zlepek systemów filozoficznych i religijnych archetypów, myślowy i beznamiętny galimatias kraszony najczęściej scenami seksu i przemocy, więc to wszystko podpowiada mi, że Jodorowsky jest raczej hochsztaplerem niż artystą, może i niepokojącym, może i ciekawym - ale raczej przypadkiem dla lekarza niż odbiorcy kultury. Jego posuniętą do skrajności odwagę twórczą i estetykę szoku wrzucam do szuflady z gestami artystów zbuntowanych na pokaz bądź - że tak powiem - medycznie. Ten film jest również przykładem środowiskowego lansu artystów za wszelką cenę - mówi o czymś, co nie zaistniało. Jodorovsky lubi porównywać się boga (skromnością nie grzeszy ani przez minutę), nie potrafię więc oprzeć się złośliwości - jaki bóg, takie dzieło.