Absurd, paradoks, groteska - to najlepsze określenia twórczości Tarantino.
Doskonale wiemy, że p. Quentini uwielbia łamać konwenanse i mieszać konwencje. Tak też się stało w filmie
"Django"- ale nie chodzi tu o fabułę. Mianowicie mieszanie konwencji dotyczy KOMPLIKACYJNEJ ŚCIEŻKI
DŹWIĘKOWEJ.

Czarne brzmienia i mocny rap w historii z lat 50. XIX w.? Mash-up Jamesa Browna i 2Paca, włoskie
kompozycje Ennio Morricone'a, minimalistyczne dźwięki utworów Jerry'ego Goldsmitha czy etniczny i
soulowy wokal Elisy Toffoli?
Tarantino pokazuje, że pozornie przeciwstawne klimaty i style mają ogromną siłę. Wielki miszmasz stylowy
zaowocował 54 minutami wspaniałej muzyki.