Miałem tę przyjemność kilka razy w życiu popatrzeć na
tasiemiec produkcji południowoamerykańskiej. To co
maniaków takich ''złodziei czasu'' zachwycało, mnie bawiło do
rozpuku. Gdy innych hipnotyzowało, mi wręcz rozdzierało
umysł swoim żałosnym przesłaniem i równie kiczowatym
wykonaniem. Bo prawdę mówiąc, to poza uroczymi i cholernie
seksownymi aktoreczkami (ale tylko niektórymi), no i może
jeszcze temperamentem, ale tym prawdziwym, nie
dostrzegłem choćby w minimalnym stopniu nigdy nic takiego,
dzięki czemu zmienił bym zdanie na temat opisywanych
''brazylianek''. Wszystko w nich jest na jedno kopyto. Poza tym
okrutnie bijąca sztuczność z ekranu, że aż rzygać się chce,
żałośnie udawane emocje, zdrady co 15 minut, jedna scena,
która ciągnie się 22 odcinki (bardzo przypomina mi to naszą
scenę polityczną, bo wystarczy oglądnąć Wiadomości raz na
tydzień) i co piąte słowo ''hijo'', ''por qué'', ''amore'', ''mentir'' to
tylko niektóre z ''ułomnych zalet'' takich wynalazków.
Dlaczego o tym wspominam? Bo to całe ''Dość całowania
żab'' (zresztą już sam tytuł jest idiotyczny i infantylny),
pochodzenia Meksykańskiego, bardzo nie odbiega formą i
treścią od takich tasiemców, rodem z Brazylii, Wenezueli czy
właśnie ... Meksyku. Ktoś powie, że dobrze się na tym filmie
bawił. Może i tak, bo sam scenariusz nie zawiera, aż takiego
jadu jaki płynie z telenowel, ale prawdą jest, iż to szczęście
przesłaniające prawdziwe problemy bohaterów i promieniste
uśmiechy płynące z niektórych twarzy, są tak wystudiowane,
że aż szczypie to w oczy!
Banalna i prosta jak budowa cepa fabuła mną nie
zawładnęła. Historia słaba, dialogi też nie najlepsze.
Bohaterowie nie są w stanie zapaść na dłużej niż jeden dzień
w pamięci, bo niczym szczególnym nas nie zaskakują. Ani
swoją ''wyczesaną'' grą, taką bez prawdziwego wyrazu, bo
ciągle na udawaniu, ani tym bardziej swoimi kreacjami.
Szczerze powiedziawszy to pomimo sztucznej sympatii jaka
od nich świeci, chyba poza główną aktorką, wszyscy są w
stanie irytować. Już dawno nie widziałem tylu
zawodowców??, którzy by tak działali na moje uzębienie. No
przynajmniej jeżeli chodzi o komedię romantyczną.
Najbardziej chyba koleżaneczka Marthy, której szwankuje
trochę wyobraźnia.
Ana Serradilla może i przypomina trochę Natalie Portman jak
to niektórzy tu twierdzą (urodę ma wyjątkową to fakt), ale z
umiejętnościami na planie daleko jej do Matyldy.
Największym atutem filmu jest praca kamer. Mogę
powiedzieć, że jest dosłownie ''zabójcza''. Płynna, staranna,
urozmaicona, sprawna, zmontowana profesjonalnie i to
chyba tylko dzięki niej jakoś przebrnąłem przez to do końca.
Postarano się również o porządne naświetlenie scen. A więc
całe dziesiątki dobrych zdjęć, częste zmiany kadrowania,
światło, powiedzmy ta żywiołowość i odrobinę Martha. Tyle
zalet, bo całe to widowisko było kiepskie jak cholera i więcej
niż na 3/10 u mnie nie zasłużyło.
Pozdrawiam