„Buona sera, pani Campbell” to film, w którym dominującym tematem jest kłamstwo. Film jest przesycony kłamstwem, jest ono tu wszechobecne. Dotyczy to przede wszystkim głównej bohaterki, Carli, granej przez Lollobrigidę, która już od 20 lat okłamuje wszystkich dokoła: mieszkańców miasteczka, rodzinę, żołnierzy amerykańskich, z którymi miała niegdyś przelotne romanse, okłamuje również swoją córkę, Gię. Carla będzie się musiała solidnie napocić, żeby ukryć prawdę, kiedy do miasteczka na zjazd przybędą jej amerykańscy przyjaciele. Również i oni będą zmuszani do wymyślania przenajróżniejszych kłamstw, aby uwolnić się od swoich żon i spotkać się z Carlą i jej córką, o której każdy z nich, zręcznie okłamywany latami przez Carlę, myśli, że jest jego córką.
Trzeba przyznać, że pomysł wyjściowy tej komedii jest niezwykle frapujący, ale i ryzykowny, ponieważ przy tego rodzaju intrydze bardzo łatwo wpaść we wtórność i powtarzanie się. Jednak twórcom „Buona sera...” nic takiego się nie przytrafiło, ba, można śmiało powiedzieć, że film Melvina Franka powinien być wzorem dla współczesnych twórców, jak należy kręcić doskonałe komedie. Humor jest tu wyrafinowany, film, choć momentami porusza bardzo poważne problemy, jest pozbawiony nachalnego moralizatorstwa, jest lekki, subtelny, trochę sentymentalny, na pewno daleki od wulgarności. Bohaterowie, mimo ich niewątpliwych wad, czasami śmiesznych, czasami żałosnych, są nakreśleni tak, że widz, chcąc nie chcąc, darzy ich sympatią.
No i oczywiście Gina Lollobrigida jako pełna temperamentu, niezwykle energiczna i czarująca Włoszka, która musi posuwać się do kolejnych i coraz to wymyślniejszych kłamstw, aby ukryć swoją tajemnicę. I już chociażby dla tej damy warto ten film obejrzeć. 8/10.