Życie szpiega może i wydaje się ekscytujące, lecz w rzeczywistości wcale takie nie jest. Często to nudna i żmudna praca przy rozgryzaniu detali. Łączy się z koniecznością oszukiwania tych, na których nam zależy. Zdecydowanie nie każdemu pisana jest tu kariera. Jednak dla Edwarda Wilsona była to konieczność, czy sobie z tego zdawał sprawę czy też nie. Od dziecka żył w cieniu tajemnic i szeptanych aluzji. Jako student wykonał nawet niewielkie zlecenie na prośbę FBI. OSS (a później CIA) było naturalną koleją rzeczy. Lecz tajemnice, w których czuł się jak ryba w wodzie, które były jego żywiołem, nieodmiennie stawały się trucizną dla wszystkich mu bliskich
Cóż De Niro tak naprawdę niewiele ma do powiedzenia na temat tajemnic i konsekwencji ich posiadania. Nie to też jest tak naprawdę istotne. Ważne jest raczej to, jak opowiada. A tu jego powściągliwość i samodyscyplina są godne podziwu. Powstała narracja niespieszna, oszczędna, jak dla mnie może nieco zbyt sucha, ale mimo to starająca się oddać atmosferę procesu postępującego osamotnienia. Mocny punktem filmu są kreacje drugoplanowe. Sam De Niro wypada nieźle. Prócz niego warto wspomnieć o Michaelu Gambonie, Alecu Baldwinie (w końcu dobra rola) i Williamie Hurt.
Wadą filmu jest z kolei scenariusz, który wydał mi się mocno jednostronny. Oto ?Matka? jest ciągle o krok z tyłu, nie działa lecz jedynie reaguje, podczas gdy ?Ulysses? kreuje wydarzenia, wpływa na życie Wilsona. Aż trudno zrozumieć, skąd ta fascynacja, skąd owa reputacja ?Matki?. Trzeba w nią wierzyć na słowo, bo widać jej na ekranie nie widać.
"Dobry agent" okazał się koniec końców filmem intrygującym, lecz z całą pewnością nie jest to Wielkie Dzieło.