Jedno z głośniejszych osiągnięć legendy amerykańskiego kina awangardowego, Stana Brakhage'a to przede wszystkim mistrzostwo montażu, najważniejszej składowej jego dzieł. Dla mało wprawionego widza "Dog Star Man" może wydawać się męczący, bowiem tradycyjnej fabuły tu nie uświadczymy, zaś kolaż obrazów nie został podlany żadną ścieżką dźwiękową. Tym niemniej pozostaje potęga obrazu, ujęć niemalże wszystkiego - przyrody, ciał niebieskich, miasta, roślin, części ludzkiego ciała, mikroskopowych zbliżeń, a wszystko to w różnorodnej palecie barw i odcieni, filtrów, gry świateł i jak wspomniałem, zmontowane w dynamiczny i bardzo nieszablonowy sposób. Przenikanie, rwanie ujęć, kontrasty kolorystyczne, to wszystko sprawia, że pod względem formy to jedno z bardziej udanych przedsięwzięć kinowej awangardy. Zaś pod tą formą kryje się subtelna treść, poszukiwań bliskości i intymności, tworzenia nowego życia. Niedosyt jednak czuję - film podzielony jest na pięć osobnych części, przez co nie mogę ocenić z czystym sumieniem tak, jak oceniałbym jako całość.