taki amerykański obraz, w złym znaczeniu. Może chodzi o mało skomplikowany, powielany podział na złych i dobrych na tym świecie, może o color-grading jak z Jokera. CLJ też jest tutaj jakiś taki jak z Jokera (szczególnie w scenie z białym makijażem na Kalina, brakuje tylko, żeby zaczął lizać pędzel jak w jednej z improwizacji Phoenix, która Btw została wykorzystana w filmie), którego wg mnie powinien zagrać, mimo sympatii do Barrego K. Nie jestem fanką filmów Bessona, nie zawsze przeszkadza mi przerost formy nad treścią, ale tutaj jest jakoś zbyt buńczucznie, barokowo. Kiczowato prawie jak w nowym elvisie. Po prostu nie mój styl, jednak czy tutaj jest uzasadniony? Czy taki styl był potrzebny i czy odpowiada opowiadanej historii? Pewnie gdyby został nakręcony w bardziej realistycznym stylu z mniejszy prawdopodobieństwem kupilibyśmy historię o niepełnosprawnym drag God of dogs, który rozbija gang i jest w stanie funkcjonować w społeczeństwie, wykorzystując tylko bank przysług oraz wytresowane psy, które okradają domy. Fajne dopięcie historii (doberman broni psychiatry) i przesłanie filmu, szkoda tylko, że podane na talerzu w ostatniej scenie rozmowy z psychiatrą. CLJ ponownie wciela się w postać pełnokrwiście, jednak czekam na lepsze filmy z nim.