Film z czasów, kiedy pani Kidman miała jeszcze w miarę sprawnie działające mięśnie mimiczne. ;)
Minimalistyczna, teatralna scenografia sprawia, że akcja odrywa się od miejsca, przyjmując wymiar uniwersalny, wręcz paraboliczny. Znacznie szerszy niż dotyczący Stanów Zjednoczonych. ( Film był interpretowany jako antyamerykański. W pewnym sensie taki jest, zwłaszcza biorąc pod uwagę fakt, że jest częścią tryptyku "Land of Opportunities", ale takie zawężenie interpretacji zubaża nieco odbiór obrazu.) Świetnym pomysłem było podzielenie akcji na rozdziały, dzięki czemu w statycznym filmie stopniowo wzrasta napięcie ( Ulubiony środek stylistyczny von Triera, którego użył też w "Przełamując Fale"). Dogville to jeden z moich osobistych faworytów, zwłaszcza ze względu na niestandardową formę. Lars von Trier i tym razem subtelnie orze moją duszę pługiem. ;P