Najnowszy film Larsa von Triera - "Dogville" to pierwsza część trylogii amerykańskiej. Dlaczego akurat amerykańskiej? Bo wszystko co złe i obrzydliwe można przypisać Ameryce. W Hollywood rządzi pieniądz, kręci się tylko komercyjne filmy. USA to ojczyzna Busha juniora - jednego z największych imperialistów w historii Świata. A może trylogia jest amerykańska z powodu zwykłego kaprysu i złośliwości Larsa - nigdy w Stanach nie był, więc czemu by nie zrobić na temat tego kraju filmu?
Co by nie zarzucać von Trierowi - "Dogville" to bardzo dobry film. Bardzo dobry lecz nie arcydzieło. Dogville to małe miasteczko z jedną ulicą i kilkoma domami bez ścian. W domach po kilka rekwizytów, tylko tych najważniejszych (wśród nich łóżko). Minimalizm scenografii po kilkunastu minutach nie kłuje w oczy i skupia uwagę na postaciach. Bo one są tutaj najważniejsze - mieszkańcy prowincjonalnego miasteczka w Górach Skalistych. Ich wymuszony akt łaski wobec uciekającej przed gangsterami Grace (Nicole Kidman), a następnie stopniowe odsłanianie prawdziwego oblicza. Oblicza podłego, okrutnego i nieludzkiego. Ukrywająca się w Dogville, Grace pracuje u mieszkańców za marne grosze, aby odwdzięczyć się za doznaną pomoc. Wkrótce marne grosze zastępowane są złym!!! słowem. Obelgi i złorzeczenia zamieniają się w bicie i gwałty. Wśród mieszkańców Dogville jest jednak osoba sprzyjająca Grace. Jest nim pisarz i marzyciel Tom (Paul Bettany). Bardziej jednak marzyciel, bo mimo szczerych chęci pomocy, w momentach kiedy Grace pomocy potrzebuje najbardziej, z Toma wychodzi bezradność i niemoc. Jest to przedstawiciel rodu artystów, którzy do walki stworzeni nie zostali. Tom woli walczyć słowem i piórem, a i to niezbyt mu wychodzi - dotychczas, mimo określania się pisarzem, niczego nie był w stanie napisać. Wraz z bezradnością dopada Toma charakterystyczne dla Psiego Miasta upodlenie. Wydaje Grace w ręce gangsterów, licząc na nagrodę za pomoc w ujęciu uciekinierki.
Von Trier kreśli obraz społeczeństwa tak przesiąkniętego złem, że według niego zasługuje ono na zmiecenie z powierzchni ziemi. Nic nie może pozostać po tym miasteczku. Stosuje więc metodę odpowiedzialności zbiorowej. W chyba najbardziej wstrząsającej scenie, jeden z mafiosów strzela do niemowlęcia wyciągniętego prosto z wózka. I dlatego zakończenie, mimo że zaskakujące, nie przypadło mi do gustu. Bo kto lub co, w końcowej scenie wygrywa? Niemoralność, zło i okrucieństwo. Czyli to co triumfowało przez cały film. A takie zakończenie naprawdę nie jest na miarę mistrza von Triera.