O tym jak Mojżesz ujrzał Anioła...
Przybywająca do sennego miasteczka w górach skalistych Grace demaskuje w mieszkańcach obłudę, fałsz i zakłamanie kryjące się pod pozorem wspaniałomyślnej gościnności i ofiarowania jej szansy zasłużenia na ich łaskę oraz możliwość pozostania w 'Dogville' na stałe w ciągu 2 tygodni. Przez ten krótki czas Grace zdąży obudzić w mieszkańcach najróżniejsze emocje, od zdecydowanie pozytywnych i przyjaznych po obnażające prawdziwie okrutne instynkty, które się w nich kryją i tylko czekają na uwolnienie, co tak bardzo niepodoba się niektórym z nich, jak choćby Chuckowi, który upatruje w Grace zagrożenie i zburzenie ich dotąd poukładanego świata, do którego nikt się dotychczas nie wtrącał i którego nikt nie próbował dotąd zmienić. Pojawienie się Grace burzy spokój małego miasteczka, ściąga z jego mieszkańców wszystkie nakładane maski i pokazuje ich prawdziwe, straszne oblicze, w którym próżno szukać litości i dobroci. Mieszkańcy w niezwykle szybkim czasie upajają się uzyskaną nagle nad bezbronną kobietą, władzą, która coraz bardziej zabija w nich wszelkie przejawy ludzkich zachowań. Jednak paradoksalnie im bardziej upokarzają i zniewalają Grace, tym bardziej nie mogą już spojrzeć sobie w oczy nie odczuwając przy tym wdzierających się do ich umysłu wyrzutów sumienia, dlatego właśnie decydują się pozbyć tego, co ich tak bardzo więzi i nie pozwala dalej spokojnie żyć - żywego dowodu popełnionych win. Bo nikt otwarcie nie zdecydowałby się sprzeciwić większości, nikt nie stanąłby w obronie kobiety, która odsłoniła ich wszystkie najgorsze cechy i prawdziwie bezwzględną twarz oprawców.

Pojawienie się Grace w miasteczku również może być odczytywane na wiele różnych sposobów, poprzez nawiązanie do nasuwającej się samoistnie wielokrotnie wspominanej przez Ciebie, biblijnej Sodomy, gdzie Grace jest uosobieniem zesłanego do miasteczka Anioła, jak również do sprawdzianu, którym zostali nieświadomie poddani wszyscy mieszkańcy 'Dogville', mierzący tak naprawdę poziom ich człowieczeństwa, którego brak aż nazbyt wyraźnie daje się zauważyć w każdych ich poczynaniach. Obecność Grace mogło też okazać się dla wszystkich mieszkańców prawdziwym ocaleniem, wskazaniem właściwej drogi, lekcją miłości i dobra, wybawieniem od ich okrutnej natury i przede wszystkim szansą na okazanie tak ważnych wartości jak miłosierdzie, współczucie i pomoc, z których jednak żaden z nich nawet nie spróbował skorzystać. Zamiast tego tylko uwidoczniło wszystkie ich, jak to napisałaś w swojej niezwykłej i zmuszającej do jeszcze intensywniejszych refleksji i spostrzeżeń, słabości.

Według mnie Trier w swoim głęboko symbolicznym, nowatorskim i wieloznacznym dziele wyraźnie apeluje do nas o opamiętanie i nawrócenie z obranej przez świat autodestrukcyjnej drogi, swoje mocne przesłanie kierując nie tylko w stronę 'Young Americans', o których śpiewa w genialnej końcówce Dawid Bowie, ale także do wszystkich bez wyjątku ludzi, abyśmy potrafili znaleźć w sobie wszystkie zatracone dawno uczucia, wyzbywając się wszelkich uprzedzeń, poczucia nieograniczonej władzy jaką daje całkowite podporządkowanie sobie innych ludzi i nauczyli się trudnej sztuki wybaczania i tak po prostu zwyczajnie dobroci, zamiast wszechpotężnej nienawiści i przemocy, której użycie nie jest w stanie usprawiedliwić żadne okrucieństwo i bezwzględność, gdyż przemoc choćby użyta w jak najlepszej wierze zawsze rodzi przemoc. Pytanie tylko czy ktoś będzie miał odwagę głębiej się wsłuchać w tą niepowtarzalną przypowieść, jaką bez wątpienia zawarł reżyser w 'Dogville', zrozumieć obecne w nim wyraźne przesłanie i tak zwyczajnie w świecie go posłuchać?

Akt IV: W którym Grace prowokuje...
Adnotacja do części środkowej...

Czyli zaprzecza swojej 'anielskości' - DOBRU w najczystrzej postaci, czyli również we wszystkim co robi. W tym Akcie (sceny z niewidomym mieszkańcem) odkrywamy pewne niekonsekwencje wynikające z 'bycia aniołem', ponieważ Grace przy całym swoim 'planie postepowania', planem szerzenia i wyłuskiwania dobroci i miłości w mieszkańcach, ulega swojej miejskiej i rodzinnej przeszłości. Jednak to nadal nie usprawiedliwia tego jak przyjęto 'zagubioną owieczkę' w Dogville. Ta rysa jedynie ją...uczłowiecza ("błądzić jest rzeczą ludzką"), degraduje z roli anioła i sprawia, że jej postać człowieka rozdartego między Dobrem, a Złem, 'piekłem, a niebem' (również w samej sobie) jest tak wielce tragiczna.

A czy symbol psa na końcu filmu jest optymistyczny czy pesymistyczny? Czy ocalenie go informuje nas, że Grace nie do końca uległa ZŁU czy wręcz przeciwnie dobitniej pokazuje tragizm bohaterki, ktora na własnej skórze przekonała się czym jest psia dola? Czy zmaterializowanie się zwierzaka oznacza, że nie całe miasteczkowe ZŁO zostało wyplewione w akcie odwetu i wola Grace o ratowaniu świata chociaż w tym 'małym' stopniu nie do końca się spełniła? Czy może właśnie pies, poprzez swoją metamorfoze, urasta do rangi symbolu stojącego wyżej nad człowieczeństwo...? Jeżeli ostatnie jest prawdą, to nie napawa to optymizmem...

Pozdrowienia ;)

& dokonuje wyboru...
Grace przybywając do 'Dogville' tak bardzo chciała się przekonać, że mieszkańcy dokonają właściwego wyboru, chciała uwierzyć, że choć w jednej osobie nie czai się do końca zło. Jednak wbrew jej nadziejom stało się zupełnie inaczej, gdyż wszyscy się od niej odwrócili, nawet Tom, który przecież podobno był w Grace zakochany, nie okazał się tym 'ostatnim sprawiedliwym' i nie stanął po jej stronie. Czy w świetle tego co ją spotkało Grace miała jeszcze jakiś inny wybór? I kim tak naprawdę jest Grace? Człowiekiem, zawieszonym pomiędzy dobrem i złem, Aniołem zesłanym na Ziemię aby ofiarować ludziom szansę na ocalenie, 'Aniołem ciemności', według którego nie ma zbrodni bez kary, a może 'upadłym Aniołem', któremu nieobce stało się ludzkie pragnienie zemsty?

Według mnie postać, mającej zarówno pierwiastki anielskie i ludzkie, Grace jest sprawdzianem, próbą na jaką została wystawiona ludzkość oraz niepowtarzalną szansą na odzyskanie człowieczeństwa, która niestety została przez wszystkich mieszkańców ostatecznie odrzucona, już w samym momencie potłuczenia jakże ważnych dla Grace figurek. Bowiem z chwilą rozbicia ostatniej figurki zamyka się dla nich ostatnia nadzieja aby odmienić swoje nieuchronne przeznaczenie, aby zmienić, tak naprawdę już wtedy, podjętą decyzję Grace. I tylko jeden, jedyny pies dostrzegł w Grace pokrewną istotę pozaziemską, którego finałowe 'szczekanie' odczytuję jako płacz nad kondycją ludzkości, będącej jakże 'daleko od nieba'...

Pozdrawiam!;)