Pisanie o Dogville Larsa von Triera to intelektualna pułapka. Mnogość aluzji i kontekstów, które duński reżyser uruchamia w swoim dziele, sprawia, że o niemal trzygodzinnym obrazie filmowym można by napisać książkę. Takie zastrzeżenie pełni tu oczywiście funkcję asekuracyjną, bo pomimo wszelkich trudności i oczywistej niemożności wyczerpania tematu porywam się z motyką na słońce, by – po pierwsze – wskazać zauważone przeze mnie tropy interpretacyjne i – po drugie – zaobserwować, na przykładzie spektaklu w łódzkim Teatrze Nowym im. Kazimierza Dejmka, w jaki sposób film von Triera funkcjonować może w teatrze. Oczywiście czynię to bez pretensji do stworzenia kompleksowej i wyczerpującej wypowiedzi: ma być to jedynie krótki przegląd możliwych ścieżek odczytywania tego tekstu kultury, który to przegląd dla jednych wyda się oczywistym, a dla innych może będzie okazją do świeżego spojrzenia na oglądany kiedyś film.

więcej
http://ulicakrokodyli.org/2017/03/12/wyprawa-do-dogville/