Uganda kojarzy się powszechnie przede wszystkim jako kraj biedy i głodu, braku perspektyw, łamania praw człowieka, wojskowych dyktatur i związanych z nimi zbrodni oraz zabijania. Tak jak większość państw środkowej części Czarnego Lądu funkcjonuje w zbiorowej świadomości jako obiekt współczucia. Film podejmuje jednak próbę zmiany stereotypowego myślenia na temat tego miejsca. O tyle jednak jest to próba nietypowa, że złożona z obrazów, a nie z werbalnych objaśnień. Narratorem jest tu wszechobecna kamera, którą reżyser dokumentuje ugandyjską codzienność. Bez autorskiego komentarza i praktycznie bez żadnych dialogów.