Dom latających sztyletów/film/Dom+lataj%C4%85cych+sztylet%C3%B3w-2004-1084742004
pressbook
Inne
STRESZCZENIE
Dynastia Tang była jedną z najbardziej światłych w całej historii Chin. Za jej panowania Chiny stały się jednym z najpotężniejszych państw świata, a stolica Tangów – Chang’an była jednym z największych ówczesnych miast. Jednak w roku 859 dynastia Tang lata świetności ma już za sobą. Chyli się ku upadkowi. Rząd jest skorumpowany, a cesarz niezdolny do sprawowania władzy. W kraju panuje niepokój. Zaczynają się powstania ludowe. Tworzą się grupy buntowników. Największa i najbardziej licząca się to Dom Latających Sztyletów. Dom Latających Sztyletów działa w ukryciu. Odbiera bogatym i rozdaje biednym. Zyskuj poparcie i zachwyt wśród ludu, szybko się rozrasta. Grupa działa w Feng Tian – prowincji niezbyt odległej od stolicy. Szybko staje się więc cierniem w oku lokalnej władzy. Władzom udaje się schwytać i zabić przywódcę Domu Latających Sztyletów, jednak rebelianci wciąż działają. Pod przewodnictwem nowego przywódcy grupa rozkwita jeszcze bardziej. Dwaj kapitanowie z prowincji Feng Tian: Leo (ANDY LAU) i Jin (TAKESHI KANESHIRO) dostają do spełnienia tajną misję. W ciągu dziesięciu dni mają schwytać tajemniczego przywódcę Domu Latających Sztyletów. Kapitan Leo podejrzewa, że Mei (ZHANG ZIYI) nowa, niewidoma tancerka z ‘Pawilonu Piwonii’ jest córką starego przywódcy rebeliantów. Aresztuje ją, jednak dziewczyna nie chce udzielić żadnych informacji. Kapitanowie wpadają na pewien pomysł. Kapitan Jin udaje samotnego wojownika imieniem ‘Wiatr’. Udaje mu się uratować Mei z więzienia. Zyskuje tym samym jej zaufanie i eskortuje ją do sekretnej siedziby Domu Latających Sztyletów. Wszystko idzie zgodnie z planem, jednak w czasie długiej drogi do kwatery buntowników Jin i Mei zakochują się w sobie...
O PRODUKCJI
Reżyser Zhang Yimou wyjaśnia, że nie jest ekspertem od filmów akcji, raczej entuzjastycznym studentem w tej dziedzinie. Okazało się jednak, że po „Hero” - pierwszym w jego karierze filmie wuxia, Yimou załapał bakcyla: „Tym razem jestem bardziej odważny i zaznajomiony z tym gatunkiem. Można właściwie powiedzieć, że ten film jest hołdem złożonym robieniu filmów wuxia”. Podejście Zhanga Yimou do filmów wuxia jest ukłonem w stronę jednego z największych mistrzów gatunku – Kinga Hu (jego „Touch of Zen” z 1969 roku zdobyło Technical Grand Prize na festiwalu w Cannes). King Hu wprowadził pewne konwencje i standardy do gatunku wuxia: walki w lesie bambusowym, błędnego rycerza, sceny szermierki, walkę z powodów politycznych i patriotycznych. Nad nimi pochylił się Zhang Yimou i starał się przerobić je według własnego stylu. „Dom Latających Sztyletów” może być ekscytującym filmem akcji, ale również nosi znak firmowy Zhanga Yimou – niezwykłe wizualne piękno i swoisty sposób opowiadania historii. „Nie chcę robić zwykłego filmu sztuk walki – wyjaśnia Zhang – chcę opowiadać o namiętnościach, o ciekawych postaciach... mój własny styl wuxia. To jest historia pasji i miłości... może być to film wuxia, ale to również poruszająca i romantyczna historia miłosna”. Pomimo, że jest jednym z najbardziej znanych azjatyckich aktorów, Takeshi Kaneshiro, odczuwał obawę przed spotkaniem się na planie z Zhangiem Yimou. „Obawiałem się, że powiem coś nie tak, albo będę popełniał błędy. Na szczęście reżyser zachowywał się bardzo otwarcie i zachęcał do współpracy. Dokładnie wyjaśniał o co mu chodzi. Słuchanie jego wskazówek było jak słuchanie arcyciekawych historii. Wprowadzałem się dzięki temu w swoisty trans i po prostu wiedziałem dokładnie co mam robić. To absolutnie niezwykłe doświadczenie”. Mówi Andy Lau, megagwiazda z Hongkongu: „Kiedy przyjmowałem rolę, wydawało mi się, że będzie w filmie wiele scen walki. Potem jednak zdałem sobie sprawę, że Zhang chce bardziej głębokiego, psychologicznego portretu postaci. Zhang kieruje na ciebie kamerę i tak ją zostawia. Jeśli jesteś dobry, to jesteś dobry. Jeśli jednak nie, to cóż...” Dla Zhanga Yimou nie ma nad czym dyskutować: „Andy Lau jest wielkim aktorem. Potrafi zapłakać na gwizdek i to pięć razy z rzędu. To nie jest łatwe, a on nie dość że robi to bez wysiłku, to jeszcze za każdym razem jest lepszy.” Zhang Ziyi debiutowała u Zhanga Yimou w „Drodze do domu”. Od tego czasu spotkali się już na planie, jednak młoda aktorka wciąż jest pod wrażeniem dociekliwego umysłu reżysera i jego poetyckiego sposobu opowiadania historii. W „Domu Latających Sztyletów” Ziyi gra niewidomą tancerkę. Aby przygotować się do tej roli aktorka przez dwa miesiące mieszkała z niewidomą dziewczyną. „Nie miałam pojęcia, że świat ludzi niewidomych jest kompletnie różny od naszego”. Ziyi miała również okazję zaprezentowania swoich umiejętności tanecznych, które szlifuje od dziecka.
SŁOWO OD REŻYSERA
Dom Latających Sztyletów” jest historią wielkiej pasji i miłości. Może być to film sztuk walki, ale również ponadczasowa, romantyczna historia miłosna. Film opisuje emocjonalną podróż przez miłość i namiętność. Zobaczycie cierpienie trójki ludzi z powodu miłości. Miłość rani nas do łez, ale jesteśmy gotowi poświęcić dla niej wszystko. Kiedy kobieta rozdarta jest między dwoma mężczyznami, wiadomo, że musi się to skończyć tragedią. Intrygująca jest dynamika związku trójki tak różnych ludzi, którzy mają za sobą różne doświadczenia i pochodzą z różnych środowiska. Łączy ich tylko jedno. Żadne z nich nie jest tym, za kogo się podaje. Oszukują się nawzajem. W Chinach mówimy, że miłość, nienawiść, namiętność i zemsta są najbardziej niestabilnymi emocjami. I nimi właśnie owładnięta jest trójka naszych bohaterów. Sceny w lesie bambusowym są nierozerwalnie związane z filmem sztuk walki. Ang Lee do „Przyczajonego tygrysa, ukrytego smoka” również kręcił sceny w lesie bambusowych. Zresztą przez ostatnie 50 lat wszyscy je kręcili. Zanim będziesz uważany za prawdziwego wojownika, musisz walczyć w lesie bambusowym. Było jasne, że jeśli zamierzam zrobić film akcji, to zgodnie z tradycją muszę nakręcić scenę w lesie. Uparłem się jednak, żeby tę scenę zrobić po swojemu. W moim lesie bambusowym walka odbywa się jednocześnie na ziemi i wysoko wśród bambusów. Dwoje kochanków walczy na ziemi, podczas gdy wrogowie atakują ich z góry. Śnieg na Ukrainie, gdzie akurat kręciliśmy, spadł w tym roku bardzo wcześnie, w październiku. Kręciliśmy spokojnie jedną ze scen, aż tu nagle zaczęła się śnieżyca. W ekipie zapanowała konsternacja. Wiedzieliśmy, że jeśli śnieg jeszcze trochę popada, spadną wszystkie liście z drzew i nie będziemy mogli dokończyć zaczętej już sceny. Musiałem szybko podjąć jakąś decyzję. Zdecydowałem, że będziemy kręcili w scenerii zimowej. Musieliśmy zmienić scenariusz, przyspieszyć i przeorganizować naszą pracę. Kiedy patrzę dziś w jakim kierunku dzięki tej decyzji poszły zmiany, czuję się ogromnie szczęśliwy. Śnieg stworzył fantastyczny nastrój. Jestem pewien, że ktoś tam na górze, zadecydował, że właśnie wtedy, właśnie na Ukrainie powinien spaść śnieg. Kiedy oglądasz „Dom Latających Sztyletów” zdajesz sobie sprawę, że sceny walki, efekty specjalne, to wszystko zajmuje drugie miejsce na korzyść podróży emocjonalnej – przeznaczenia – trójki głównych bohaterów. W końcu niezależnie od gatunku filmy są o ludziach. Dla mnie to nie jest zwykły film sztuk walki. To historia miłosna opakowana w film akcji. Jin i Mei spędzają razem zaledwie trzy dni, jednak przez ten czas kochają całymi sobą. Nie ma sposobu na to, by wytłumaczyć tę miłość. Jeśli taki sposób się znajduje, to nie jest już miłość. Na przykład by znaleźć prawdziwą miłość potrzeba nam zaledwie trzech sekund, a 30 przeżytych wspólnie lat nie gwarantuje głębszego związku. Wielu reżyserów opowiedziało podobne historie, ja jednak jestem ciekawy jak ludzie się zakochują, i co jesteśmy gotowi poświęcić dla miłości. Dla mnie miłość jest triumfem ludzkiego ducha.
EKIPA
TAKESHI KANESHIRO (JIN) Jeden z najbardziej rozchwytywanych aktorów do ról pierwszoplanowych w Azji. Jest pół Tajwańczykiem, pół Japończykiem. W wieku lat 15 został gwiazdą pop na Tajwanie. Jego piosenki królowały na listach przebojów począwszy od hitu z 1992 roku „Heart Breaking Night”, aż po „Painful Love” z 1996 roku. Posługujący się biegle pięcioma językami Kaneshiro podbił serca fanów w całej Azji. Na ekranie telewizyjnym zadebiutował w filmie „Executioners” (1993). Okazał się tak świetnym debiutantem, że jak dotąd, była to jego jedyna rola drugoplanowa. Zagrał w 27 filmach, w tym w wielokrotnie nagradzanych „Chungking Express” (1994) i „Upadłych aniołach” (1995) Wong Kar Waia; „Tempting Heart” (1998) Sylvii Chang; „Lost and Found” (1996) i „Sleepless Town” (1997) Lee Chi Ngai. ANDY LAU TAK WAH (LEO) Urodzony w 1961 roku w Hongkongu aktor i piosenkarz jest dziś prawdopodobnie najbogatszą gwiazdą w Azji. Edukację rozpoczął w stacji telewizyjnej TBV na szkoleniu dla aktorów. Po zakończeniu kursu przyjęto go do pracy w serialu. Potem do kolejnego i tak nakręcił ich 15. Stał się sławny nie tylko w Hongkongu, ale i Singapurze, Malezji, Tajwanie. W 1982 roku zagrał w nagrodzonym Hong Kong Film Award filmie Ann Hui „Boat People”. Wygląda na to, że od tego czasu jest jednym z najciężej pracujących aktorów na świecie. Od 1981 roku do 2004 Andy Lau zagrał w 115 (!) filmach. Otrzymał zbiorową nagrodę dla najlepszego aktora na Golden Dragon Awards na Tajwanie za grę w filmach: „The Unwritten Law” (1986), „Sworn Brothers” (1986), „Tragic Hero” (1986) „Rich and Famous” (1986). Rola człowieka, któremu zostały 72 godziny życia w filmie „Running Out of Time” (1999) przyniosła mu nagrodę dla najlepszego aktora na 19. Hong Kong Film Awards. Jest dwukrotnym laureatem Hong Kong Film Critics Society Awards za filmy “A Fighter’s Blues” (2000) i “Running on Karma” (2004). Oprócz talentu aktorskiego Andy Lau jest również niekwestionowaną gwiazdą azjatyckiego rynku muzycznego. W 2001 roku został oficjalnie wpisany do Księgi Rekordów Guinnessa jako artysta, który otrzymał najwięcej nagród muzycznych. W ciągu ostatnich 12 lat otrzymał ich 292, w tym MTV Movie Award (dla najbardziej wszechstronnego artysty w Azji w 1998 roku). ZHANG ZIYI (MEI) Określana jednym z największych chińskich odkryć ostatnich lat. Przychylność widowni zdobyła sobie debiutem w filmie Zhanga Yimou „Droga do domu”. Film nagrodzono Srebrnym Niedźwiedziem na festiwalu w Berlinie 2000. Od tego czasu na aktorkę skierowane były nie tylko oczy widzów z Azji, ale i reszty świata. Jej kolejnymi filmami, dzięki którym podziwiał ją cały świat był „Przyczajony tygrys, ukryty smok” Anga Lee i „Hero” Zhanga Yimou. W wieku 11 lat Ziyi przyjęta została do prestiżowej szkoły tańca w Pekinie. I choć postępy w nauce robiła fantastyczne i wróżono jej karierę tancerki, ją bardziej pociągało aktorstwo. W końcu zamieniła szkołę tańca na równie prestiżową pekińską szkołę aktorstwa. Tam odkrył ją Zhang Yimou i zaproponował rolę w „Drodze do domu”. Sukces jej kolejnych filmów „Przyczajonego tygrysa, ukrytego smoka” i „Hero” zapewnił aktorce miejsce latającej z gracją mistrzyni sztuk walki obok takich gwiazd jak Jet Li, Maggie Cheung, Michelle Yeoh i Chow Yun Fat. Za rolę w „Przyczajonym tygrysie, ukrytym smoku” otrzymała Toronto Film Critics Association Award za najlepszą rolę drugoplanową w 2000 roku oraz nagrodzoną ją jako najbardziej obiecującą aktorkę na Chicago Film Critics Association Awards. W roku 2001 otrzymała MTV Movie Award za najlepszą scenę walki. Magazyn “People” uznał ją jedną z 50 najpiękniejszych ludzi na świecie. Zhang Ziyi trafiła już do Hollywood. W 2001 roku wystąpiła u boku Chrisa Tuckera i Jackie Chana w „Godzinach szczytu 2”. Zagrała również koreańskim eposie „The Warriors”. Jej kolejne projekty to film Hou Yong “Jasmine” i futurystyczna wizja Wong Kar Waia „2046”. ZHANG YIMOU (REŻYSER, WSPÓŁSCENARZYSTA, PRODUCENT) Ma reputację jednego z najbardziej utalentowanych i wpływowych współczesnych reżyserów. Urodził się w Chinach w 1950 roku. Studiował w pekińskiej szkole filmowej. Szybko stał się wiodącym członkiem Piątej Generacji Reżyserów. Za debiut reżyserski – „Red Sorghum” (1987) – otrzymał Złotego Niedźwiedzia na festiwalu w Berlinie. Ma na swoim koncie dziesiątki nagród za reżyserię. Jest pierwszym chińskim filmowcem, który otrzymał nominację do Oscara za najlepszy film obcojęzyczny – „Ju Dou” (1990), „Powieście czerwone latarnie” (1991) i „Hero” (2003). Otrzymał Srebrnego Lwa na 44. festiwalu filmowym w Wenecji za “Powieście czerwone latarnie”, Złotego Lwa na 45. festiwalu weneckim za “The Story of Qiu Ju” (1992), Grand Jury Prize na 47. festiwalu w Cannes za “To Live” (1994), Złotego Lwa na 52. festiwalu w Wenecji za “Not One Less” (1999), Srebrnego Niedźwiedzia na festiwalu filmowym w Berlinie za “Drogę do domu” (1999) i Alfred Bauer Award za „Hero” (2003). „Hero” na 22. festiwalu filmowym w Hongkongu nagrodzono za najlepsza choreografię walk, scenografię, zdjęcia, kostiumy, muzykę, dźwięk i efekty specjalne.
Pobierz aplikację Filmwebu!
Odkryj świat filmu w zasięgu Twojej ręki! Oglądaj, oceniaj i dziel się swoimi ulubionymi produkcjami z przyjaciółmi.