Na początku filmu mamy koszmar Emilie w którym jest wieziona przez korytarze szpitala po wypadku. Kiedy jej mężczyzna Marc się budzi w pustym łożu idzie do pokoju ich córki Anny przy której łóżku stoi kobieta. Dowiadujemy się, że koszmar jaki miała jest częstym po śmierci ich synka Nicolasa. Emilie myśli, że nie kocha córki tak samo jak kochała synka. Obwinia się o jego śmierć, lecz to był wypadek. Następnego dnia, gdy państwo Auclair mają się ku sobie przyjeżdża Vincent Rivière z doniczkami dla nich. Potem przyjeżdżają Hélène Leroy i jej córka Laure, która ma się opiekować Anną. Kiedy Emilie jest w pokoju Anny z nastolatką dziewczyna opowiada jej co nieco o Vincencie m.in. o tym, że jego żona Vivienne zginęła 2 tygodnie temu na morzu i jest oskarżony o jej morderstwo. Podczas tej rozmowy Marc jest z Hélène i wyjawia jej, że ich córka jest wpadką. Kiedy Pani Auclair rozmawia ze sprzątaczką, która uporządkowała jej dom kobieta nie rozumiem jej fascynacji nowym domem. W Emilie odżywają wspomnienia o Nicolasie a dodatkowo przyłapuje męża, który jest prawnikiem tak jak żona na jakichś spiskach z panią Leroy.

Produkcja w czasie oglądania zaczęła przypominać mi ''Życie, którego nie było'' (2004) oraz ''Wyspę zaginionych'' (2009). Głównym wątkiem łączącym te trzy filmy jest motyw matki poszukującej dziecka oraz prawdy. Osamotnionej w swoich dążeniach, uważanej za dziwną bądź chorą na umyśle. Mąż zajęty pracą i swoją dawną miłością Hélène staje się dla niej w pewnym sensie obcy. A ona dla niego, bo boi się by ich córka została z nią sam na sam i chce faszerować ją prochami. Nie pozwala jej nic zrobić nawet wrócić do zawodu by broniła nowo poznanego Vincent'a w którym chyba upatruje konkurenta. Jak to w thrillerze są intrygi i tajemnica do rozwiązania. Gra aktorska ani muzyka nie są jakieś wybitne. Moja ocena to 4/10.