Grupa uczennic przypadkiem doprowadza do tragedii. Niedługo potem, uczestniczki zajścia zaczynają ginąć, jedna po drugiej...

Film Marka Rosmana to młodzieżowy slasher z lat 80., zbudowany zgodnie z regułami gatunku, wysoce nieoryginalny, ale też wzorcowy pod względem eksploatowania klisz i chwytliwych motywów. Czego tu nie ma? Wśród inspiracji, bez trudu dostrzeżemy takie tytuły, jak "Black Christmas" i "Friday the 13th", "The Burning" i "Prom Night", "Halloween" i "The Slumber Party Massacre". Listę można by ciągnąć długo, najwyraźniej reżyser i scenarzysta w jednej osobie, doszedł do wniosku, że najprostszy sposób na sukces, to wykorzystanie tego, co sprawdzone i zaaprobowane przez widownię. Nie poczytuję jednak w tym przypadku owej wtórności za mankament: "House on Sorority Row" robi dobry użytek z najbardziej oklepanych chwytów i dostarcza wdzięcznej rozrywki dla fanów nurtu.

Zawiedzeni mogą poczuć się ci, którzy oczekują wysokiego body countu i krwawego gore: sceny zabójstw są raczej dosyć grzeczne. Tożsamość mordercy przestaje być dla widza tajemnicą na długo przed jej planowanym ujawnieniem. Liczy się jednak klimat, satysfakcjonująca doza napięcia (choć im bliżej finału, tym go mniej) i jeszcze raz klimat. Rosman uchwycił istotę slasherowej konwencji, oferując mieszankę beztroski i młodzieńczej głupoty. Nastolatki są więc u niego niemądre, ale w granicach przyswajalności, jatka systematyczna, ale nie skrajnie bezmyślna. Być może to właśnie poszanowanie dla odbiorcy i zręczne hołdowanie jego potrzebom sprawiło, że "House..." znalazł swoje miejsce w ramach klasyki gatunku i powielając, trafił również w szeregi obrazów, z których po latach czerpali inni. Koneserzy docenią.