W roku 1945 Zofia przybywa do Wrocławia. Po długiej poniewierce trafia do poniemieckiej willi – Domu pod Dwoma Orłami. Jan Liski, oficer Urzędu Bezpieczeństwa, który dostał dom z przydziału, oferuje jej pokój. Zofia nieustannie wraca wspomnieniami do rodzinnych Kresów, majątku Nowosioło oraz początku jej miłości z polskim osadnikiem — Antonim Szablewskim. Liski naraża swoją karierę, ryzykuje życiem dla Zofii, mając nadzieję, że kobieta w końcu uwierzy w to, jak bardzo ją kocha.

Pewnego dnia odnajduje jej syna, Zbyszka. Młody Szablewski jest żonaty, ma synka, mieszka w Jeleniej Górze. We dwoje jadą go odwiedzić, spotkanie z ukochanym synem kończy się jednak tragicznie, co powoduje dodatkowo katastrofalne wydarzenia.

"To nie jest kobieta do romansów" - mówi Jan Liski do przesłuchującego go ubeka, a w odpowiedzi słyszy: - "Nie wierzę, jak Boga kocham, nie wierzę. Wygląda na to, Liski, że wy jesteście zakochanym idiotą. I to w kim? W jakiejś przedwojennej lafiryndzie z Kresów..."
Tak rozpoczyna się historia o skomplikowanej miłości opartej na kanwie wzruszających, pełnych emocji, a także tragicznych wspomnień z życia w przedwojennym Nowosiole oraz tworzącego się powojennego porządku Polski Ludowej. Czy w atmosferze kłamstwa i strachu mogło narodzić się uczucie pomiędzy oficerem UB a repatriantką z dawnych Kresów Rzeczpospolitej, która wciąż czeka na powrót męża Antoniego i syna Zbyszka, nieustannie poszukując ich przez Polski Czerwony Krzyż?

1945 rok, do dawnego Breslau, obecnie Wrocławia, przybywa repatriantka ze Wschodu Zofia Szablewska. Zamieszkuje w poniemieckiej willi - Domu pod Dwoma Orłami. Współlokatorem Zofii jest Jan Liski, oficer Urzędu Bezpieczeństwa, który samotnie wychowuje pasierba, Kazia. Zofia przez Czerwony Krzyż poszukuje swego męża Antoniego oraz syna Zbyszka, z którymi straciła kontakt podczas wojny. Pozostawiony przez Niemców pamiątkowy zegar przywołuje w niej wspomnienia rodzinnych Kresów, majątku Nowosioło oraz początku jej miłości z polskim osadnikiem - Antonim.