Szczerze mówiąc nie wiem dlaczego tak bardzo przypadają mi do gustu filmy przygnębiające, przepełnione smutkiem, a momentami pokazujące ból i rozpacz. Chyba takie kino ma to do siebie, że przynajmniej we mnie trafić naprawdę celnie potrafi. I może nie tyle, że udziela mi się ich smutna atmosfera co zmuszają mnie do dlugich rozmyslań. Takim filmem jest właśnie "Dom z piasku i mgły". Rewelacyjny dramat psychologiczny. Pozostanie on napewno w mej pamięci przez jeszcze dość spory okres czasu. Historia osób, których krzywdzi nie tylko los ale przede wszystkim podejmowane przez nich decyzje i ich własne działania. Film doskonale pokazuje jak łatwo można stracić coś co jest naprawdę ważne, coś co się kocha, ceni ponad wszystko. Stara się nauczyć czy też raczej ostrzec przed zbytnią uległością dla złej strony swego charakteru. Przykładów w tym smutnym obrazie Vadima Perelmana jest co nie miara... Zaś gdy występuje w nim szczęście jest ono tylko pozorne i prędzej czy później w momencie zdania sobie sprawy z tego, że tak naprawdę nie tego się chciało, nie tak powinno sie postąpić... szczęście znika... Nie oznacza to oczywiście, że życie naprawdę jest beznadziejne, a losy każdego człowieka są tak momentami tragicznie jak losy przedstawionych bohaterów:) Morał w filmie jest oczywisty, ale cały ogół nie jest raczej do końca prawdziwy i nie można go za bardzo brać do siebie... "Dom z piasku i mgły" ma najwidoczniej jasno postawiony cel - przygnębić widza... I żeby go osiągnać fałszuje trochę rzeczywistość. a jako, że jest to tylko film... wszystkie chwyty dozwolone;) Gra aktorska stoi na wysokim poziome, klasę tak jak można było się spodziewać pokazuje Ben Kingsley. Jennifer Connelly otrzymała podobną rolę jak w chyba jeszcze bardziej dołującym, mistrzowskim filmie "Requiem for a dream" i jako, że można od niej wymagać czegoś jeszcze lepszego uważam, że poradziła sobie tylko "dobrze". Wiele jest w filmie naprawdę bardzo ładnych ujeć i ogólnie pod tym względem jego realizacja jest świetna. Nie zapadła mi za to kompletnie w pamięć muzyka... hm... dziwne to i chyba nie za dobrze świadczy o niej... bo co jak co ale na ścieżkę dźwiękową zawsze zwracam dużą uwagę:) Wspomne jeszcze o zakończeniu, które jest naprawdę wspaniałe... i doskonale podsumowuje to wszystko co widzieliśmy wcześniej... Dla osób bardzo wrażliwych depresja po obejrzeniu filmu murowana. Osobiście szczerze i gorąco polecam! Ocena: 9.