Spójrz na to inaczej - od początkowych scen filmu wiadomo, że tej kobiecie życie zawaliło się na głowę i przestało mieć sens. Egzystowała z dnia na dzień, nie wiedząc co ze sobą zrobić i za co się wziąć. Najprawdopodobniej już wtedy była bliska samobójstwa, a jeśli człowiek nie widzi sensu w swoim życiu, to nic go nie interesuje, a już na pewno nie "czytanie korespondencji" - jakiejkolwiek. I tu nagle walka o utracony dom nadaje jej życiu jakiś sens - ma cel, ma ku czemu dążyć. I choć początkowo wszystko wydaje się dla niej układać jak należy, to są to jedynie pozory - próbuje ułożyć swoje życie na fundamencie z piasku właśnie (romans z żonatym mężczyzną; łudzenie się, iż pozostawi rodzinę dla niej). A do śmieci chłopaka doprowadził nieszczęśliwy bieg wydarzeń, a nie jej działania...

Zgadzam się w 100%. Jeśli już ktoś był winny to ojciec chłopaka, i jego arogancka postawa która w głównej mierze doprowadziła do tego co się wydarzyło(nawet biorąc pod uwagę jego szczere chęci). A refleksja przyszła niestety za późno. Policjant też nie popisał się uczciwością pod koniec filmu. Zresztą popatrzcie kto poniósł największe konsekwencje i ofiarę.

Właśnie cały szwindel polegał tu na tym, że każdy był po części winny i każdy jednocześnie miał racje. Ona miał depresje, co mnie dziwi tylko to że nagle tak bez problemu egzystowała po stracie domu i nawet się zakochała. Facetowi który kupił dom zupełnie się nie dziwie że nie chciał go oddać, bo to była dla niego okazja i szansa na wyjście na prostą. Hrabstwo w końcu przysyłało jej upomnienia i chcieli wyprostować pomyłkę, ale wiadomo jak to jest.