To była miłość od pierwszego obejrzenia. Klimat 'Nowhere' to stara, zdarta kaseta VHS,
nakręcana długopisem niezliczoną ilość razy w obskurnej, osiedlowej wypożyczalni. Kolorowy i
narkotyczny, jak całe lata 90-te. Ten film jest wręcz kwintesencją tamtych czasów. Fabuła niby
jest, ale mogło by jej nie być wcale - dzieło Arakiego kipi od surrealizmu - surrealizmu, w którym
nie ma nawet cienia zadęcia.
Warto zwrócić uwagę na zdjęcia. Telewizyjny format 4:3, przemyślane użycie barw i wzorów, które
sprawiają, że każdy kadr z 'Nowhere' można oprawić w ramki i powiesić na ścianie.

Zdaję sobie sprawę, że nie jest to film dla wszystkich, a moja krótka i pełna zachwytów 'recenzja'
nie wyczerpuje tematu, ale w gruncie rzeczy mam do przekazania tylko tyle: uwielbiam.