Wiedziona pragnieniem zrekonstruowania dziecięcych wspomnień swojej babci, Adriana podejmuje podróż z Kuby na wyspę El Hierro. Podobnie jak powstanie świata jej film narodził się z opowieści. 102-letnia Elvira wciąż jeszcze opowiada swojej wnuczce, że przeskakując nad miednicą potrafi w magiczny sposób przemierzyć Atlantyk, by odwiedzić dom, w którym się urodziła.

Owa "powrotna podróż" Adriany na El Hierro, której sama Elvira zdecydowała się nie podejmować, dementuje historię rodzinną odkrywaną z fragmentarycznych opowieści, z którymi dorastała Adriana. Jednak wspomnienia dzielone z babcią okazują się bardziej prawdziwe niż realne fakty, gdyż wskazują one drogę powrotną na wyspę dzieciństwa - jedynego miejsca, do którego zawsze będą mogły powrócić.

"Dos Islas" to poetycka opowieść o starości, o rodzinie, o więzi wnuczki z babcią. Kobieta, która właśnie skończyła 102 lata, snuje swoje wspomnienia – począwszy od chwil dzieciństwa – w literacki i malarski sposób odtwarzając najmniejsze szczegóły. W filmie pełnym miłości i optymizmu czas płynie powoli pomiędzy dwiema wyspami, którymi mogą być zarówno realni ludzie czy prawdziwe miejsca, jak i twory wyobraźni głównej bohaterki.

102 letnia Elvira twierdzi, że wciąż jeszcze potrafi latać dzięki magicznej misie. Za jej pomocą dociera ona na wyspę El Hierro do domu w którym się urodziła. Wieczorami siada i opowiada o nim swojej wnuczce, która ze wspomnień babci próbuje zrekonstruować historię rodziny. Adriana wyrusza z Kuby odszukać hiszpańską wyspę El Hierro i dopiero tam, dowiaduje się, jak dalekie od baśniowego świata było to miejsce. Mimo to dalej próbuje rozumieć dlaczego jej babcia nigdy nie wróciła do miejsca, gdzie się wychowała.
Zdarza się, że w historii rodzinnej liczą się nie fakty, ale to co i jak się z nich zapamiętało. "Dos Islas", to intymna, dokumentalna baśń, która narodziła się na wyspie z dzieciństwa. Czasami nieostra, innym razem jaskrawa. Zupełnie, jak wspomnienia.