to jest na podstawie sztuki.

Dzięki za wyjaśnienie :-).
Szkoda, że nie wiedziałem wcześniej, to nawet po tą pozycję bym nie sięgał - biorąc pod uwagę, że filmowe interpretacje sztuk teatralnych prawie zawsze wypadają źle...

Spoko :)
Mnie film podobał się bardzo. W zasadzie od dawna nie widziałem czegoś, co by mnie aż tak poruszyło. Został we mnie i siedzi cały czas. Nie zamierzam pisać o tym, jak go go odebrałem, to raczej dzieło skłaniające do wielu osobistych przemyśleń i każdy odkryje je na swój sposób. Podobała mi się jego prawdziwość, dosadność, a jednocześnie ubranie tego wszystkiego w lekką konwencję absurdu, dowcipu, paradoksu. Genialna Emma Thompson, bardzo dobra muzyka. Film, tak jak napisałeś, teatralny, liczyły się słowa. Wreszcie oglądałem coś naprawdę skupiony. Wreszcie, po raz pierwszy w życiu popłakałem się przez film (a mam 27 lat i trochę już widziałem) - druga bajka o króliczkach po prostu mnie totalnie rozmiękczyła. Po filmie wziąłem papierosa (choć normalnie nie palę) i poszedłem na balkon przewietrzyć się na mrozie, popatrzeć w gwiaździste niebo i pomyśleć. Tego od kina oczekuję, i to znalazłem w tym filmie. Jak dla mnie, absolutne arcydzieło.
Ale zdaję sobie też sprawę, że nie dla wszystkich. Poza tym dużo zależy od chwili, w której oglądamy film. Czasami ma człowiek ochotę na rozrywkę, ot tak, dla relaksu i oderwania się od świata, wtedy 'Wit' będzie nie do przejścia. U mnie ten film leżakował na dysku dobre ponad pół roku, czekałem na moment, kiedy zechcę go obejrzeć. Cieszę się, że nie zrobiłem tego ani później, ani wcześniej. Wczorajszy wieczór z tym filmem był dla mnie jednym z najlepszych wieczorów z kinem w życiu.

Miałem napisać nowy wątek, ale w zasadzie napisałeś wszystko co chciałem w temacie tego filmu powiedzieć. Temat ciekawy, ale film wyreżyserowany tragicznie. Całkowity brak klimatu, brak pokazania smutku, cierpienia. Brak dobrej ścieżki dźwiękowej. Daje 5/10 bo film dało się obejrzeć, nie był aż taki zły, ale naprawdę klimat to zepsuli całkiem.

czy zawsze film o umieraniu musi być przepełniony smutkiem i cierpieniem? dlaczego ten, który zawiera sobie odrobinę prawdy o człowieku, o jego drugiej, mniej naiwnej, bardziej odpornej na samotność i cierpienie natury musi zostać skrytykowany? właściwie wszystkie filmy o podobnej tematyce, które miałam okazję do tej pory obejrzeć skupiały się na tragedii, która dotyka całą rodzinę, burzy spokój, spędza sen z oczu, nie pozwala oddychać tak jak przedtem. aż do dnia dzisiejszego, do zetknięcia się z "Dowcipem" poznawałam obrazy o cierpieniu, wyrzutach sumienia, przebaczaniu. Emma Thompson gra kobietę, która nie przebacza, ani nie oczekuje przebaczenia. nie pragnie nawet bliskości drugiego człowieka, bo godzi się ze swoim losem. śmierć wydaje się być procesem, kolejnym etapem, chociaż nie bagatelizuje jej, to również nie wyrzuca z siebie zbędnych emocji... tacy ludzie istnieją....

Film aż kipi od emocji, mało jest filmów w historii, które stwarzałyby taki niesamowity klimat. I nieważne czy to jest sztuka teatralna czy film, zarówno w jednym jak i drugim cenimy ciekawy, oryginalny scenariusz i znakomitą grę aktorską. A w filmie "Dowcip" mamy zarówno jedno, jak i drugie. Emma Thompson stworzyła wybitną kreację, chyba najważniejszą w jej karierze. Czapki z głów!

podpisuję się pod tą wypowiedzią

Czytajac komentarze zastanawiam sie czy ktokolwiek kto negatywnie wypowiada sie na temat tego filmu wie jakie uczucia w rzeczywistości sie pojawiaja w przypadku takich wydarzen. Czy chodzi o to by stworzyć sztuczny przepełniony gorycza klimat, ktory bd nienaturalny, czy przedstawić to w bardziej realny sposób?! Genialny film!!! polecam!