Jak obejrzałem drabinę z kumplem, to na koniec padło z jego ust pytanie - to ma być horror? No tak, dziś ten gatunek kojarzony jest ze slasherami typu koszmar z ulicy piątkowo trzynastej w czasie halloween piłą mechaniczną, gdzie główny strach polega na tym, że ktoś nagle wyskoczy zza krzaka i zrobi BOOO!!! masakrując po drodze paru nastolatków.
Drabinke, uważam za film ze wszech miar dobry. Żałuję, że nie widziałem tego filmu wcześniej, bo ostatnimi czasy sporo podobnych produkcji powstaję, przez co sama fabuła nie była jakaś tam skomplikowana i trudna do odgadnięcia a wręcz mogę stwierdzić, że moje tezy co do zakończenia dalece przegoniły to co zobaczyłem.

Obejrzałem "Drabinę..." i muszę stwierdzić, że tak naprawdę nie jest to jednoznaczny horror czy film psychologiczny. Raczej coś pośrodku. Jest dość ciężki klimat paranoi od samego początku a dość przyszarawe zdjęcia jeszcze go wzmagają, ale to właściwie wszystko, co można powiedzieć o stronie "horrorowej" filmu (no może poza genialną sceną, gdzie bohater wieziony jest na "prześwietlenie"). Nie straszy widza, ale na pewno niepokoi. Zakończenie jakie sugeruje reżyser, to oczywiście że wszystkie wydarzenia, jakie oglądaliśmy to wytwór umierającego umysłu bohatera, który uparcie trzyma się życia. Ja zaś raczej widzę tu sporo podobieństw do "LOST-ów" (oraz ich zakończenia), których twórcy zerżnęli ten patent z "Drabiny..." i lekko to zmiksowali. W moim przekonaniu wydarzenia prezentowane w filmie były jakby życiem po śmierci bohatera, który musi sobie przypomnieć swoje poprzednie życie, aby móc "ruszyć dalej". Jakub miewa wizje, w których widzi pewne momenty swojego poprzedniego poprzedniego ziemskiego życia podobnie jak bohaterowie "Zagubionych" w sezonie szóstym. Dopiero gdy już wie że umarł (tak samo jak ci z LOST-a) może "ruszyć dalej." Taka jest przynajmniej moja interpretacja "Drabiny Jakubowej".