Ta historia miała swoje dobre momenty, ale całościowo to się nie składa na udany projekt. Z Matką Boską jest jak z UFO, „wyjątkowe twierdzenia wymagają wyjątkowych dowodów”, a jeśli od czasu do czasu, prócz rozgoryczenia i pragnienia odwetu w świecie działa też odrobina dobrej woli, to jeszcze nie dowód, że wszystko jest możliwe. Owszem, to mogłoby się wydarzyć i pewnie wydarzyło się wielokrotnie w tej lub podobnej konfiguracji osobowej, jednak na ekranie wymagałoby czegoś wyjątkowego, ale zaprezentowana opowieść pozostaje jedynie zbiorem ogranych motywów.

Dostajemy zatem pierwsze dni wolności szlachetnego złoczyńcy, któremu opatrzność wkłada w ręce klejnot odkupienia i pewnie nie mogło być inaczej, skoro w projekt zaangażowany był Mel Gibson, lubiący myśleć, że gra w drużynie Bozi.

Postać Gibsona jest tak szlachetna, iż tworzy duet ze świeżo upieczoną hiszpańskojęzyczną imigrantką. Russell, postać Hedlunda, ma wbrew okolicznościom fantastyczną relację zarówno z byłą czarną narzeczoną, jak i dziewczyną ofiary wypadku, przez który trafił za kraty. Prócz tego główny bohater kocha dzieci i rozumie motywy prześladowców. Ma nawet kolorowego kolegę w policji, któremu może się zwierzyć z najgłębszych sekretów, potencjalnie prowadzących w Ameryce do celi śmierci lub dożywotnich wakacji na koszt podatników.

Ogólnie, patrząc na rozwój ekranowych wypadków, trudno się oprzeć wrażeniu, że wszystko wokół Russella ocieka miodkiem Ducha Świętego, bo to skruszony grzesznik z listą dobrych uczynków do odfajkowania. Zmierza zatem raźno ku zbawieniu, w ramach mitologicznej fantazji na temat Ameryki silnej bezpostaciowym blobem jedności ponad podziałami.

Próżno tu szukać pełnokrwistych konfliktów osadzonych w społecznych realiach. To jedynie podróż białego zdobywcy, z własnym mundurowym Piętaszkiem u boku, za to bez nadmiaru upierdliwych Indian i z bajkowymi krajobrazami prerii, mitycznej krainy wolności, gdzie każdy ma co najmniej trzy życia i mnóstwo okazji na kolejny egzystencjalny extra ball.