Film o miłości z tak czystą i spontaniczną nutą, że właściwie we współczesnym kinie już nie osiągalną. Żadne tam romansidło. Plakat z filmu „Titanic” w wiejskiej izbie tylko uwydatnia kontrast dwóch światów i to, co zagubione w Hollywood. Wielki bieg Di przez góry z miską pierogów z grzybami dla Changyu to miłość, która góry przenosi. Ale równie fascynujące w tym filmie jest to, jak wioska obchodzi się z kobietą „szaloną z miłości”. Kiedy sołtys dowiaduje się o uczuciu Di do nauczyciela, a zaraz potem oczywiście cała wioska, ogarnia nas lęk, że „zadźgają” ją słowami-sztachetami, jak to zwykle „u nas” bywa, od Jagny po „Malenę” Tornatore. Film opowiada przede wszystkim o tym – jak matka dziewczyny, sołtys, cała wioska, a na koniec jej syn, z wszystkimi sąsiadami również z okolicznych wiosek, z uczniami ze szkoły… potrafią wspaniale udźwignąć szaleństwo miłości, którego ciało zmarłego Changyu znoszone z gór długą drogą do domu jest tylko symbolem.