Film jest lansowany jako krytyka na chrześcijaństwo - tymczasem postępowanie Marii przeczy zasadom chrześcijaństwa, czego większość widzów jakby nie rozumie. Bernardetta (to ona reprezentuje prawdziwe chrześcijaństwo) słusznie zarzuca Marii, że pozbawiając się życia popełnia grzech (i dlatego umierając nie może przyjąć komunii, i w grzechu umiera) - vide mój post na tym forum p.t. "O czym jest ten film". Los Marii nie jest "Drogą krzyżową", lecz drogą upadku - taki tytuł, tak samo jak przedstawienie Marii na plakacie w koronie cierniowej to profanacja. Ogólnie film jest bardzo dobry, ale jako film o samotności wrażliwego maltretowanego dziecka. Maria znalazła mądrą przyjaciółkę w osobie Bernardetty, ale nie miała sił by jej zaufać - była zbyt wytresowana do cierpienia - dodam, cierpienia bezsensownego. Jej antyreligijna postawa i śmierć zostały spowodowane nie religią chrześcijańską, lecz brakiem zainteresowania dzieckiem ze strony społeczeństwa (szkoła, sąsiedzi, rówieśnicy, ksiądz - niestety wielu jest głupich księży) - pomocy udziela jej lekarz, niestety jest już za późno.

Jeśli już to jest to krytyka na fanatyzm, a nie na chrześcijaństwo. Każdy fanatyzm jest zły, tym bardziej katolicki w którym własne uczynki i własne odkupienie są integralną częścią wierzeń. W Polsce z fanatyzmem religijnym można spotkać się bardzo często, więc taki film nie powinien dziwić ale w kulturze niemieckiej z pewnością był szokujący. Bardzo ciekawa scena z tym robieniem sobie wspólnego zdjęcia. Despoci potrafią zrujnować nawet rodzinny spacerek i rodzinną fotografię... Reżyser świetnie pokazał jak niewiele do powiedzenia w tej rodzinie ma ojciec, powolny, małomówny, dający się zawładnąć przez dominującą, fanatyczną żonę.

Czyli:
"Jak Bóg jest na właściwym miejscu to wszystko jest na właściwym miejscu."
W każdej kulturze i w każdej religii.

Jak dla mnie oprócz oczywistego wątku fanatyczno - religijnego tak naprawdę najważniejsze wydaje się pokazanie przemocy wobec Marii ze strony matki - przy milczącej zgodzie ojca. Oczywiście jest to przemoc psychiczna, w białych rękawiczkach, tu: w imię wiary, ale mam wrażenie że cokolwiek innego można w to miejsce wstawić. Każde słowo dziewczyny zostaje zakwestionowane, każdy przejaw autonomii zduszony w zarodku - i to typowe dla sprawców przemocy - "robię to dla twojego dobra, czy sądzisz że karanie cię sprawia mi przyjemność?". Nie trzeba karać biciem, ani nawet krzykiem, wystarczy chłodem, brakiem akceptacji, negacją dziecka jako odrębnej osoby... Totalnie zaburzona i przemocowa rodzina, można pokusić się o hipotezę, że mutyzm chłopca również tu ma swoje źródła. Przerażające studium tyranii, obojętnie w imię czego, choć podlanie swoich "argumentów" religijnym sosem zawsze wzmacnia ich siłę...

ja myslę, że refleksja niż rechot, choć oczywiście mamy też tutaj pewną satyrę, jako skutek uboczny. Autor stara się być neutralny w moim odczuciu. Film po prostu pokazuje do czego prowadzi taka zewnętrzna religijność bazująca tylko na samej wierze (która w tym wypadku jest ślepa), religijność obdarta z mistycyzmu, wiedzy oraz mistycznych doświadczeń. Liczy się to zewnętrzne, np. rytuał (sakrament) zastepuje doświadczenie mistyczne. Ludzie wierzą, że są już dojrzali duchowo, bo przyjmują bierzmowanie, a jeszcze nie zrobili pierwszego kroku na swej drodze. Świat religijnych pozorów.