Przynajmniej ja tak to odebrałem.

W niewielkim stopni jest tu istotne cierpienie głównej bohaterki. Jest ona bowiem symbolem tego co ludzie czują po stracie kogoś bliskiego w zamachu. Wiadomo, tragedia.

W dużym stopniu reżyser stara się polemizować w sposób delikatny z fundamentalistami islamskimi, że w sumie te ich zamachy choć spektakularne nie mają szansy złamać ducha zachodu, jednocześnie też próbuje wzbudzić nich poczucie winy, odnieść się do ich sumienia (dzieci, macierzyństwo) i tak dalej...

Pojawiają się więc motywy skruszonej muzułmanki ze słodkim synkiem, któremu główna bohaterka ratuje życie. Hm, dość karkołomny zabieg reżyserski, żeby nie powiedzieć naiwny.

Czy próba dialogu z muzułmanami poprzez ten film przyniesie jakieś owoce? Cóż, myślę że jeśli choć jeden potencjalny terrorysta się nie wysadzi, jeśli uratuje to choć jedno życie, myślę że mimo wszystko warto było tą produkcję nakręcić.

Ogólnie dość przejmujący, choć gdzieś od połowy już coraz nudniejszy film.
Ale obejrzeć można.

6/10