Mimo Machulskiego, mimo Szczepkowskiego, mimo fajnie zarysowanych realiów lat 60-tych Krakowa, sam film raczej słaby.

Historia byłego hutnika, oskarżonego o nieumyślne spowodowanie śmierci kolegi, wydaje się nieco naciągana. Karol tak pokochał wytapiającą się stal, że mimo mrożących krew wspomnień (powracające retrospekcje), musi, po prostu musi wrócić na podobne stanowisko i udowodnić, że jest godnym (socjalistycznym w domyśle) człowiekiem pracy.

Właściwie, to gdyby nie ciekawe fragmenty, ukazujące atmosferę "Piwnicy pod Baranami", które dziś mogą dać wyobrażenie, jak wyglądały nocne krakowian zabawy i jak wyglądał sam Piotr Skrzynecki, to film byłby całkiem do zapomnienia. Średnio broni się też pomysł głównego bohatera okłamującego ukochaną na temat (nie)otrzymanej pracy w hucie. W ogóle intelektualista Machulski "nie wygląda" na hutnika, zbyt jest wygładzony, wystylizowany. Bardziej sprawdza się już jako muzealnik Pan Samochodzik, niż twardy człowiek do ciężkiej (socjalistycznej) roboty.

Co jeszcze jednak film ratuje, to niemal kultowa - z dzisiejszego punktu widzenia - obsada. Szczepkowski jako zblazowany artysta-malarz bohomazów, świetna Kwiatkowska w roli wścibskiej gospodyni w mieszkaniu sublokatorskim Elżbiety, przyzwoity w roli Nowak, czyli człowiek pracy wyciągający pomocną dłoń do Karola. Plus Mrożewski jako dystyngowany docent, próbując także zawalczyć o serce Elżbiety i absolutnie wyjątkowa (choć nie aktorsko, raczej osobowościowo) Tuszyńska, jako cyniczna prywaciarka z Wybrzeża, marząca o wielkim świecie i silnym mężczyźnie z kręgów prywatnej inicjatywy, tak tępionej wówczas przez władzę. Symbolem tego jest przecież obrzydzenie Karola, który dowiaduje się, czym handluje jego dawny znajomy (w tej roli świetny do takich zadań Kowalski).

Polecam jako (para)dokument o Krakowie i dla dobrej obsady.