Mnie ten film uspokaja. Mogę z nim swobodnie oddychać, bo tyle w nim przestrzeni. I to mi się
w nim podoba - jest piękny. Składa się z pięknych obrazów i pięknych dźwięków.
Ludzie lubią go spisywać na straty, mówiąc że jest pseudointelektualny. A ja na przekór - nie
jest. Ani trochę.
Czasami trzeba nam przypominać banały - żyj, kochaj, bądź dobry. Nie krzywdź innych ludzi.
Sam wiele razy byłem ofiarą, patrzę jak inni padają ofiarą ludzkiej obojętności i okrucieństwa.
Mówimy - segreguj śmieci, nie zabijaj, szanuj ludzi.
Cisza tego filmu na mnie wpływa. Daje mi myśleć, ale nie odrywa mnie od niego.
Nie mówię, że nie lubię hałasu, czy kampu - Tarantino jest świetny, Luhrmann jest wspaniały,
ale to nie jest ten rodzaj kina.
Drzewo Życia daje czas na obejrzenie każdej zmarszczki, każdego źdźbła trawy. Kołysze się
spokojnie. Nie nudzi. Wprowadza w pewien rodzaj transu, jak kapanie wody, czy spadający
śnieg. Jest bardzo plastyczne i pozwala przyjrzeć się człowiekowi jak rzeźbie - w każdym detalu
jego złożoności.
Trzeba mieć określony rodzaj wrażliwości, żeby móc cieszyć się odbiorem takiej treści, nie tylko
- trzeba być w odpowiednim momencie życia, czy jest to moment poniżej wykresu, czy powyżej -
trudno powiedzieć.
Nie wiem czy gdybym zobaczył ten film wcześniej moja ocena byłaby inna. Nie wiem czy
gdybym zobaczył go później, etc.
To był odpowiedni moment dla mnie.
Ludzie są różni.
Czytaj, nie wycinaj drzew, kochaj ludzi, szanuj świat.
Drzewo Życia nie mówi dla mnie, wg. mojej interpretacji, o dysfunkcyjnej rodzinie, gdzie ojciec
jest na tyle pedantyczny i surowy, że krzywdzi własne dzieci.
Dla mnie mówi o tym, że trzeba się starać. Być dobrym. I tyle. Jaka by ta definicja dobra nie
była. To subiektywne.
Pomagaj słabszym, nie patrz z góry, zwracaj uwagę na drobiazgi.
Drzewo Życia zawsze będzie dla mnie filmem wyjątkowym, filmem, w który mogę uciec i
obejrzeć spokojnie - sam ze sobą.
Ja w ciszy.