jak sądzisz czy Malick chciał nam pokazać iż znany nam Bóg nie istnieje ? nasz pochodzenie jest nie znane ....

Wydaje mi się że tak. Ojciec to bóg typowo starotestamentowy, matka to bóg nowotestamentowy(łaska). Ale oprócz nich w filmie pokazany jest absolut (powstanie świata, życia) który nie jest żadnym ze znanych nam bóstw. W zasadzie nie wiadomo czym jest i czy ktokolwiek i czy w ogóle nad nami czuwa. Nam pozostaje w życiu jedynie wdać się w ojca albo matkę(w filmie) albo najlepiej znaleźć kompromis. Nie jesteśmy w stanie nawiązać kontaktu z tym bogiem który stworzył wszechświat, dlatego mamy jedynie Bóstwa których istnienie i sens istnienia możemy własnymi małymi głowami ogarnąć

W moim odczuciu twórca chciał jeszcze pokazać, że człowiek oddala się od Boga kiedy oddala się od drugiego człowieka i sam próbuje stać się Bogiem dla innych ludzi. Jak to było pokazane we fragmencie dotyczącym powstania świata, wszyscy i wszystko pochodzą z jednego źródła. Stąd Bóg jest we wszystkim co nas otacza i w innych ludziach.

joe, bardzo ciekawe spostrzeżenie.

dla mnie ten film scisnal mi gardlo... widzialem go dwa razy... to jest cos wielkiego, ale coz... nie dla kazdego chyba... i ci ktorzy narzekaja maja do tego prawo... z proznego nie nalejesz

"Drzewo Życia" oglądałem w kinie dzisiaj.

Dla mnie ten film jest rewelacyjny. To obraz o istocie życia ujętej w niesamowitej graficznej i muzycznej otoczce. Jest trochę podobny do "Źródła" Aronofsky'ego.

Świetny do spojrzenia na siebie z boku, idealny do refleksji, przemyśleń, podsumowań, stymulujący do działania. Esencja kina. Nie sądziłem, że będzie aż tak dobry.

Nawiasem mówiąc - bardzo dobra interpretacja powyżej. Może mało wyczerpująca, ale trafna. Z drugiej strony żeby wyczerpać temat trzeba by napisać na temat filmu co najmniej parę stron,

Mogę być o tyle nieobiektywny, że mam słabość do metafor i symboliki, których tutaj pełno. Ale to fakt, że film na pewno nie jest dla tych co idą na niego, "bo gra Brad Pitt" ;)

Wyczerpujący to jest ten post :)

Podbijam, zasługuje na większą uwagę

Niska ocena tego filmu wynika z jego niezrozumienia, co dla mnie tylko podwyższa wartość dzieła. Wyjątkowy, nietuzinkowy, do bólu metaforyczny. Gratuluje interpretacji.

film przede wszystkim wielowymiarowy. ja bym szczególną uwagę zwrócił na, wspomniany już przez Ciebie, dualizm. dualizm, który zawsze oznacza jedność. myślę, że nie bez przyczyny najpierw pojawia się scena śmierci a potem narodzin czyli życie. również narodziny świata to niezwykły spektakl dwóch światów - piękna a zarazem okropności - wybuchająca i tryskająca lawa wygląda niesamowicie i oznacza początek świata, jednocześnie dla nas obecnie reprezentuje śmierć i zniszczenie - gdzieś w głębi przeraża nas. później dostajemy pierwiastek żeński i męski (ludzie), matkę i ojca (rodziców)- czułość i "twardość"(charaktery), miłość i nienawiść (uczucia), dobro i zło, obowiązki (prawo) i wolność (anarchia). najwidoczniej widać to rozdwojenie wszech rzeczy właśnie przy rodzicach, reprezentujących dwie różne strony tego samego medalu. tu również widać najmocniej potrzebę równoważenia się wszystkiego. to kiedy ojciec wyjeżdża pojawiają się wybryki, i co najzabawniejsze, ale też najbardziej życiowe - kiedy znika, wydawałoby się - wszystko, co złe, nie zostaje tylko dobro, miłość, czułość, lecz wręcz przeciwnie - równowaga musi zostać zachowana . myślę, że przykładów dualizmu w filmie można by znaleźć jeszcze wiele.
jednocześnie dostajemy fascynujący obrazek kreowania się czlowiek, dojrzewania do mężczyzny. moment, kiedy dwoistość świata łączy się i tworzy jedno - osobowość.
myślę, że żadna ze scen nie jest pokazana bez przyczyny, ponieważ wszystko się ze sobą łączy - na poziomie człowieka, jak i na poziomie wszechświata. może momentami pojawia się zbytnia dosłowność, ale czy życie nie jest często wlaśnie takie?
właściwie im dłużej nad 'drzewem życia' myślę, tym większy dostrzegam jego geniusz.
i jestem pewny, że obejrzę ten film jeszcze wielokrotnie.

Bardzo dobra recenzja właściwie. Mi się wydaje, że intencją twórcy było pokazanie istotności każdego człowieka, podkreślenie wartości życia. Wizja kreacji, stworzenia wszechświata, w moim odczuciu, nie tyle miała służyć ukazaniu jacy jesteśmy mali i nieistotni, a wręcz przeciwnie miała zaakcentować naszą wartość. Poprzedzają ją pytania matki o to gdzie był Bóg w czasie śmierci jej syna i kim dla niego jesteśmy. Następnie widz jest świadkiem drogi jaką musiał przejść wszechświat do momentu, w którym mogło na ziemi przyjść na świat dziecko. Trwało to długo i wymagało wiele energii. Jeśli kryje się za tym jakaś siła sprawcza to czy moglibyśmy być dla niej nieistotni? Terrence Malick zmaga się w tym filmie z trudnymi pytaniami natury egzystencjalnej, na które odpowiedzi nie zna nikt (zapewne wszyscy uznaliby jego film za arcydzieło gdyby rozpracował tajemnicę wszechświata, życia i śmierci). Autor filmu zdaje się sugerować, że sens i radość życia leży właśnie w tej niewiedzy (tak jak założyciel tematu napisał zachwycie nad tym co nas otacza, bez potrzeby zrozumienia mechanizmów tym kierujących). W dalszej części filmu spogląda przez pryzmat dzieciństwa na potęgę boskości. Dla dziecka wszystko jest tajemnicze i fascynujące. Rolę Boga odgrywa w jego życiu ojciec, który wprowadza je w dorosłość. Dziecko oddala się od beztroskiej niewiedzy, przez co zaczyna odczuwać zagubienie. Coraz mniej w jego życiu prawdy, autentyczności, zaczyna rozróżniać dobro i zło, robi wiele rzeczy wbrew sobie. Jako dorosły człowiek jest już zupełnie daleko od tego co było w jego życiu naprawdę ważne. Najstarszy syn wraca do tego dopiero w końcówce filmu, gdzie spotyka się ponownie ze swoją rodziną, taką jaką zapamiętał z dzieciństwa. Film niesie w sobie o wiele więcej treści, o których już na forum i w tym konkretnym temacie wspominano. Budził we mnie skojarzenia z kosmiczną odyseją Kubricka i "Zwierciadłem" Tarkowskiego.

dla mnie, chociaż to może być po prostu moje podejscie do życia, kwestia pokazania powstania wszechświata oraz narodzin dziecka może pokazywać, że równolegle, na różnych poziomach istanieją różnego rodzaju, bardzo podobnych wszechświatów. i tak jak planety, gwiazdy itd tworzą wszechświat dosłowny, tak my jako planeta taki "wszechświat" tworzymy, ale również jako rodzina, poza tym my sami w sobie jesteśmy małymi "wszechświatami", a obok nas istnieją jeszcze mniejsze "wszechświaty". co do tej niewiedzy, to bym się niezgodził. myślę, że pewna świadomość jest wybawieniem - tu jest to przejścia od dziecka do mężczyzny i pogodzenie się z ojcem - ponieważ "dorastanie" jest nieuchronną częścią wszystkiego. rzeczy, faktycznie same w sobie są piekne, ale ich znajomość sposobu ich "działania" wcale myslę, że nie umniejsza nad nimi zachwytu - a wręcz przeciwnie - pozwala naprawdę docenić wartość kunsztu "konstruktora" :)

Oczywiście można i tak na to spojrzeć, choć w samym filmie reżyser skupia się na pokazaniu drogi prowadzącej do narodzin dziecka. Pod metaforą tytułowego drzewa życia kryje się cały wszechświat. Obserwujemy jego rozwój od korzeni, narodzin. Nie zaprezentowano kilku różnych wszechświatów równolegle lecz jeden spójny chronologicznie. Co do tej niewiedzy to myślę, że twórca chciał pokazać, że człowiek dorosły mimo, że więcej rozumie, tworzy, buduje, wydaje mu się, że jest wielki, lepszy od innych, to i tak rozumie zbyt mało, żeby być szczęśliwym. Zwróć uwagę, że dorosłe postacie męskie są nieszczęśliwe, niespełnione, zagubione. Czy dorośli ludzie w tym filmie naprawdę tak często się czymś zachwycają (poza matką) czy przyjmując na siebie rolę stwórcy oddalają się od Boga? W moim odczuciu zamysłem twórcy było pokazanie, że człowiek najbliżej Boga jest wtedy kiedy jest blisko drugiego człowieka. Wszystko co nas otacza pochodzi z jednego źródła, w domyśle od Boga, który jest częścią wszystkiego. Ojciec przyjmując postawę i rolę władcy w domu oddalił od siebie syna, ten sam mechanizm zadziałał w przypadku braci. Postępując w ten sposób oddalili od siebie najbliższe osoby. Podkreśla to ostatnia sekwencja w filmie, w której wszyscy się na powrót spotykają i są pokazani w ten sposób, w jaki najstarszy syn zapamiętał ich z dzieciństwa, czyli z czasu kiedy życie miało dla niego największą wartość. Tak jak napisałeś dorastanie jest nieuchronną częścią wszystkiego lecz nie prowadzi do oświecenia, nikt w końcu nie wie o co w tym wszystkim naprawdę chodzi. Pewna świadomość jaką zdobywamy dorastając pozwala docenić kunszt stworzenia z innej perspektywy, zrozumieć motywy postępowania ludzi, których wcześniej nie rozumieliśmy. Tylko czy jest wybawieniem i nie umniejsza zachwytu? W tym filmie nie znalazłem twierdzącej odpowiedzi na to pytanie.

nie mogę zgodzić się ze stwierdzeniem, że rozumiemy zbyt mało, żeby być szczęśliwymi. ja nie odebrałem tego filmu tak "negatywnie", bo przecież to jest dosyć smutne przesłanie. ludzie mają zdolność kreowania nie tylko rzeczywistości wokół siebie, ale zmieniania siebie. faktem jest, że rodzice (i otaczający nas świat) coś w nas zostawiają, ale w momencie powstawania świadomości zyskujemy również i możliwość wyzwolenia się z tego. dla mnie moment, kiedy chłopiec mówi do ojca, że jest taki jak on, jest tym, czym dla pijaka przyznanie się, że ma problem z piciem - pierwszym krokiem do wyzwolenia się. później wszystko zależy już tylko od nas. myślę, że koncowe sceny, a więc przypomnienie sobie dzieciństwa noszą znamiona, czegoś pozytywnego, ponieważ patrzy na przeszłość z przychylnością, a więc "ciężkie" dzieciństwo czegoś go nauczyło - np jak nie być dokladnie taki sam jak własny ojciec. myślę, że reżyser zostawia w tej materii wiele niedomówień, wiec i duża część interpretacji będzie zależeć od podejścia oglądającego. myślę, że możliwośc kreowania zbliża nas do "Boga", a wszechświat, mimo że wydaje się w swym powstaniu i "tworzeniu się" na mocno przypadkowy, to wcale taki nie jest.

równoległość i spójność chronologiczna to jedno i to samo. ;)

i faktycznie, w wielu miejscach mogę mocno nadinterpretować film, ponieważ już tak w życiu jest, że dopasowujemy sposób odbierania otoczenie do naszych poglądów. a "drzewo życia" pasuje do mojej koncepcji idealnie. ;)

pozdrawiam serdecznie :)

Może źle to ubrałem w słowa, ale z tą spójnością to chodziło mi o to, że przedstawiony jest jeden wszechświat, który rośnie z czasem, rozrasta się. Nie mamy pokazanych równolegle kilku wszechświatów w taki sposób, że najpierw pokazują nam kosmos i co tam się dzieje w obecnej chwili, za chwilę ludzi na ziemi, po czym przechodzą do życia zwierząt i następnie mikrobów na przykład, po czym znowu wracają do obrazowania kosmosu. Pokazane jest tylko chronologicznie to co prowadzi do powstania życia na ziemi. Myślę, że stąd tytuł filmu to "Drzewo życia" a nie np. "Drzewa życia".
Dla mnie ten film miał dosyć pesymistyczną wymowę, mimo całej beztroski dzieciństwa w nim ujętej. Bohater filmu nie mógł się wyzwolić z wpływu jaki mieli na niego rodzice. Świadczy o tym ten cytat z filmu: "Father, mother, always you wrestle inside me. Always you will." Widzimy, że poszedł w ślady ojca i nie umie tego zmienić. Mieszka z kobietą (która również nie wygląda na zbyt zadowoloną) w wielkim, pustym domu, pozbawionym życia. Zapala świeczkę ku pamięci brata, który zmarł w wieku 19 lat. Później, będąc w pracy mówi, że świat zszedł na psy, ludzie są coraz gorsi i chce ich tylko dopaść w swoje ręce. Ewidentnie nie jest z życia zadowolony. Wraca pamięcią do czasów dzieciństwa gdzie wszystko było łatwiejsze, do momentów, które zadecydowały o całej jego przyszłości. Końcowa sekwencja przedstawia życie po życiu. Jest w filmie taka scena symbolizująca przyjście na świat, kiedy dziecko wypływa z zalanego wodą pokoju przez drzwi i jest scena symbolizująca śmierć, w której bohater przechodzi przez drzwi prowadzące na pustynię. Później jest scena na plaży gdzie spotyka się ze swoją rodziną taką jaką zapamiętał z dzieciństwa więc rozumiem, że to jest dla niego wybawieniem, a całe jego dorosłe życie było puste (na co wskazują nieliczne zawarte w filmie sceny z jego dorosłości). W filmie na początku padają słowa, że są dwa sposoby przejścia przez życie, droga natury i droga łaski. A każdy kto nie kocha drogi łaski zawsze kończy źle. Zarówno ojciec, jak i jego syn później reprezentują drogę natury.
Film zdecydowanie ma filozoficzny charakter i zmusza do myślenia, pozostawia też pole do własnej interpretacji, dlatego każdy ma prawo odbierać go w zgodzie ze swoimi poglądami. Pozdrawiam również.