Coraz części i coraz śmielej, mężczyzn pokazuje się jako prymitywów, których czeka to samo co dinozaury...

Oczy wszystkich skierowane są na 2 głównych bohaterów, ale prawdziwy dramat toczy się poza główną ścieżką fabuły. Mężczyźni pozostawieni sami sobie ze swoimi słabościami na wyspie, która jest jak tonąca łajba, a jej pasażerowie to mieszkańcy przywiązani do wyspy jak kapitan do swojego statku.

Siostra głównego bohatera krzyczy: wszyscy jesteście nudni. Ty bracie, człowieku o dobrym sercu, ale głupi i ty Colm Doherty, ten, który ceni sobie bardziej sztukę i samorozwój niż mało znaczące i płytkie relacje.

Jedna z niewielu opuszcza wyspę, do której nie pasuje, nie identyfikuje się do końca z jej mieszkańcami, kulturą, nie uczestniczy w tradycyjnych spotkaniach w pubie przy cieple kominka, śpiewie, muzyce i dobrym towarzystwie.

W liście do brata pisze: jestem na miejscu, ludzie są mniej zgorzkniali i szaleni, pewnie dlatego, że większość pochodzi z Hiszpanii. Na wyspie jest tylko samotność, kłótnie, pretensje, czekania aż śmierć nadejdzie. Same negatywne doświadczenia.

Główny bohater, jak i pozostała część mieszkańców, przedstawiona jest jako prymitywy, głupcy, nudziarze, dziwaki. Film pozostawia wiele do myślenia.

Przeszłość i kultura białych musi zostać zapomniana. Przyszłość należy do kobiet i "Hiszpanów"?

Trochę przywodzi mi na myśl inny tytuł "Pig"

A tak poza tym bardzo łany obrazek, świetna gra Farella i Gleesona. Nie rozczarowałem się.