Wypowiedź wrzuciłem w odpowiedzi na recenzję p. Popieleckiego, ale wrzucę też tu. Może tekst przekonana, nieprzekonanych?
Nie zgadzam się z wieloma tezami. Przede wszystkim śmieszy mnie dopisywanie do filmów Marvela jakiejkolwiek głębi. Mam wrażenie że redaktor naczytał się o „społecznych wentylach” i „ironicznych cudzysłowach” a teraz na siłę! próbuje zainteresować tym innych:)Marvel to uniwersum w którym fioletowy pan pstryka palcem i zabija pół wszechświata, po czym w następnym odcinku okazuje się, iż jednak nie zabił... Nie, nie znajdziemy tutaj zbyt wielu poważnych treści, choćby i po pstryknięciu palcem zabił wszystkich. Typowa blondynka ( Penny z Big Bang Theory) w okularach bibliotekarki, która wygłosi, wyuczone słowo -> to wciąż Penny. Szkoda, że tak łatwo nabrać na banalną sztuczkę, zdawałoby się wykształconych kierunkowo ludzi. Wracając do filmu. Twórcy doskonale wiedzą, co tworzą. Mamy czarodziejskie stwory, magię, wymyślony świat, wiec…. To będzie pseudo poważny film z jakimś poza kadrowym poruszaniem wątków komunizmy? Nie! Otrzymamy, a jakżeby inaczej -> kino ROZRYWKOWE! A takie ma bawić, wzruszyć i dostarczyć rozrywki. I dostarcza! Odnośnie „nie pisz, pokaż”. To nie żadna zasada determinującą sukces, a jedynie wskazówka dla osób uczących się pisać. W końcu podręczniki skierowane są do studentów, tak? Doświadczony twórca wie, że jest czas, aby zostawić przestrzeń dla widza, jest też czas, aby nazwać rzeczy po imieniu. Dla przykładu: Gdy nasz bard wygłasza mowę o miłości do córki, otrzymujemy nie tylko ekspozycje, ale również element komediowy + ciekawy zwrot akcji ze skrzydlatym sędzia. Poza tym główny bohater nie mówi „troszczę się o Was” , jednak wspiera maga i współczuje wojowniczce. Także charakter budowany jest zarówno poprzez wygłaszanie, jak i działania poszczególnych postaci. Jasne twórcy nie skupiają się bardzo na portretowaniu profili psychologicznych postaci, ale to dobrze! Powtarzam film jest lekkim fantasy i ani przez chwile nie udaje czegoś czym nie jest, NIE MUSI. Kiedyś w pewnym barze studenckim na miasteczku akademickim zaczęto sprzedawać wino na lampki. Naturalnie najtańsze, ale co poniektórzy mogli obok zalanych w trupa studentów, spożywających najtańsze piwo, czuć się bardziej „kulturalnie” zalewając się w trupa, ALE SZLACHETNIEJSZYM WINEM. Marvel przypomina bar, który próbuje przyciągnąć klientów pozornie poszerzonym menu… Z kolei D&D nie wydziwia, w karcie znajdzie najbardziej oczywiste pozycje, a mianowicie humor, akcja, odrobina wzruszenia, zaś stali klienci otrzymają sentymentalną podróż do znanego uniwersum na koszt firmy. Na szczególną uwagę zasługują sceny akcji. Dawno nie widziałem tak zręcznej sekwencji ucieczki! Brawo! Wielkie wrażenia zrobił na mnie również „włam” do skarbca. Dodatkowo w filmie brak ideologicznych bzdur, co zaliczam również na duży plus. Fabuła mnie zaskoczyła, może nie całość, ale kilka elementów, co dowodzi sporej świadomości twórczej. Scenarzyści nie próbowali wynaleźć koła na nowo, rozpisali standardowa intrygę, ALE dużą uwagę poświęcili na dopracowania szczegółów i to po prostu działa! Kilka żartów porządnie siadło, aktorsko WSZYSCY wypadli przekonująco. Hugh Granta nie potrafiłem nie lubić! Wizualnie zbroje i elementy otoczenia prezentują się o niebo lepiej niż w najdroższym serialu telewizyjnym. Dialog „pocieszająco - motywująco - pokrzepiający” rozpisany w tekście porządnie, adaptacyjne zyskał jeszcze na ciężarze. Sporo zabawy z oczekiwaniami (postać palladyna) mnóstwo udanych smaczków na poziomie „Arcane” z League of Legend, czyli bez przykrej nachalności. Bawiłem się bardzo dobrze. Jeśli szukacie cieplej, dynamicznej historii pełnej świętych pomysłów, szczerze polecam!