Nolan zrobił (przynajmniej według mnie), doskonałe studium psychologiczne w konwencji bardziej Mallickowskiej, niż Spielbergowskiej... Choć nie przepadam za Mallickiem (i nie oglądałam do końca "CCZL"), to szanuję jego powolny sposób narracji i fakt, że traktuje on ludzi jak... ożywione słowa. Przynajmniej ja mam takie wrażenie... Stosuje bardzo charakterystyczną poetykę... W "Dunkierce" zabrakło krwi i brutalności, ponieważ to TWARZE tych aktorów miały być największym nośnikiem emocji... Ludzie narzekają na niewielką ilość dialogów tutaj. Dla mnie ten film mógłby byc w ogóle bez słów... Nolan, choć opowiada dość dynamicznie, to paradoksalnie powoli... Nie każe nam się identyfikować z żadnym z bohaterów, każdego traktuje tu na równi... Ludzie chyba jednak oczekiwali po tym filmie większego "przyłożenia" (co właśnie charakteryzuje filmy Spielberga), a cały jego sens oparty jest właśnie na takim minimalizmie... Pozostaje to jednak nadal styl Christophera Nolana, z zabawą płaszczyzną czasową, jak i zastosowanie zabiegu pokazania akcji z trzech perspektyw : wody, lądu i powietrza, co też bardzo mi się spodobało. Pomijam już takie argumenty za filmem, jak doskonałe zdjęcia, praca kamery, montaż i kapitalny dzwięk, gdyż to akurat widzowie sobie z reguły chwalili... Staram się jedynie stanąć w obronie kwestii fabularnej i strony reżyserskiej. W filmie też pokazano dobitnie ten sam fakt, co w "Pikniku pod wiszącą skałą", że najbardziej boimy się tego, czego/ kogo nie widać... Zabieg pominięcia pokazania wroga, jest dla mnie w tym filmie bezcenny. W kinie siedziałam wbita w fotel nie tylko przez doskonały dzwięk i wrażenie, jakby otaczały mnie niemieckie samoloty, ale też przez to, że wszystko zostało ujęte tutaj bardzo realistycznie.. Czułam się trochę, jakbym tam była. Dla mnie "Dunkierka" to pewnego rodzaju film - happening wojenny, z elementami filmu katastroficznego i dramatu.

No bardzo ładny komentarz. Też dostrzegłem artyzm w realizacji, ale jednak brakowało mi pewnej liniowości fabuły , przygód bohatera z którym mógłbym w pełni się utożsamić. Ale mimo tego czuć , że to film głęboki i wartościowy, choć dość nietypowo zrealizowany. Bardzo dobre kino.

Wszystkich tych rzeczy, które wymieniłeś spodziewałem się oglądając ten film, niestety nie uświadczyłem nawet JEDNEJ z nich. Film jest kompletnym rozczarowaniem.