Przedwojenna Japonia. 12 osobowa klasa w biednej wiosce wyspie musi rozstać się ze
swoja nauczycielką. Początkowo dzieci są z tego faktu bardzo smutne, ale nowa
nauczycielka okazuje się być super. Przynajmniej dla uczniów. Dorośli podchodzą do niej
bardzo nie ufnie. Nie dość, że chodzi w marynarce i jeździ na rowerze, to jeszcze głosi
antywojenne hasła. Jakie to nie patriotyczne! Ba, to zalatuje komunizmem! Dzieci zżywają
się z nauczycielka, jednak ta w wyniku urazu nogi musi odejść. Potem nadchodzi wojna,
potem wojna odchodzi.

Film trwa 2,5 godziny i to jest dla mnie podstawowy ból. Jak dla mnie to trochę za długo,
zwłaszcza, że film akcja nie toczy się zbyt szybko. Realizacyjnie jest to typowe
neorealistyczne dzieło japońskie z tamtych lat: stonowane, spokojne, bez efekciarstwa.
Jest tu jednak pewna dawka patosu, oczywiście zupełnie innego, niż ten znany z
produkcji hollywoodzkich, czy choćby europejskich. Treść jest faktycznie raczej
antywojenna, ale na szczęście niezbyt nachalnie. Relacje między nauczycielką i uczniami
mają w wielu momentach wymiar znacznie bardziej osobisty i ludzki, niżby można się
spodziewać po antywojennej, mówiąc brzydko propagandzie, lub mówiąc ładniej, po
rozliczeniach i żalu Japończyków po przegranej wojnie. Oglądało się to ciekawie, ale
jednak pod koniec już się wierciłem. Ładny film dla fanów japońskiego neorealizmu jak
najbardziej godny uwagi. Od pozostałych może wymagać więcej, niż ma im do
zaoferowania.