To jest moja interpretacja.
Film ten według mnie przekazuje wielką prawdę o naszym życiu i ludzkiej naturze. W sposób genialny reżyser prezentuje kilka praw uniwersalnych (naturalnych) funkcjonujących we wszechświecie. O czym mowa?
Dostrzegam tam coś co zwiemy prawem karmy i prawem rezonansu (magnetyzmu), mamy też wspaniale ukazaną wędrówkę duszy przez wcielenia jako ciągle powtarzający się dzień. Dzień, który jest metaforą następnej inkarnacji jako nowej szansy w podróży duszy poprzez doświadczanie egzystencji. W scenach prób popełnienia samobójstw odnajdujemy mistyczną prawdę, że duszy nie można zabić. Oglądając film ciśnie się tutaj na usta słowo przeznaczenie, w ramach którego możemy dokonywać wyborów i popełniać błędy. Właśnie nasz prezenter może je korygować wracając wciąż do tych sytuacji.
Można oczywiście traktować to kino jako zwykłą komedię czy obyczajówkę - ale jest tam coś niezwykłego. Coś czego my jako poszczególne jednostki, jak i całe społeczeństwo nie przyjmujemy do wiadomości. Mianowicie to, że otaczający nasz świat lub czynniki zewnętrzne nie mają wpływu na nas, a my nie możemy zmienić rzeczywistości wykorzystując do tego osoby i "narzędzia" z materialnej sfery. Ponieważ to my jesteśmy kreatorami wydarzeń lub teraźniejszości. Widać to w próbie bohatera filmu, który w każdym dniu starał się poprzestawiać różne "rzeczy" albo używać ludzi dla swojej korzyści choćby dla zdobycia miłości. Myślał, że to mu pozwoli wyrwać się z zaklętego dnia czyli koła narodzin i śmierci.
Film mówi to wyraźnie, że aby zmienić świat lub polepszyć sobie życie musimy dokonać wewnętrznego przeobrażenia w nas samych. Poprzez wejścia w inny stan świadomości transformujemy rzeczywistość wokół siebie, a nie ona nas. Żeby coś dobrego zadziało się w naszym życiu bohater zrozumiał, że trzeba być serdecznym dla ludzi, nieść pomoc, być bezinteresownym, bo on był cyniczny i zarozumiały. Ale zmiana nastąpiła wtedy kiedy była autentyczna i wypływała z jego "wnętrza", a nie z głowy czyli z umysłu. Jak mawiał Mahatma Gandhi: " Bądź zmianą, którą pragniesz ujrzeć w świecie".
Film także ukazuje, że zakładanie masek w życiu, relacjach, bycie kimś innym niż się jest nie prowadzi do celu. Super zarysowane jest to w scenie podrywu koleżanki z pracy, którą Bill Murray indagował przez wiele dni, aby dowiedzieć się o niej jak najwięcej w celu zaimponowania jej i sprowokowania seksu.
Jakże często, podobnie jak bohater "Dnia świstaka", obwiniamy innych i świat o nasze problemy i położenie życiowe. Kto jest winny? - wszyscy wokół, tylko nie ja. W jednej scenie bohater konfrontuje się z kimś kogo nie chciałby spotkać czyli z samym sobą. Myślę, że reżyser pokazuje, że to co obwiniamy i widzimy na zewnątrz jako wady i przywary u drugiego człowieka, co nas irytuje mamy we własnym cieniu.
Proces przeobrażania głównego bohatera filmu to przebieg budzenia świadomości, a wręcz kwintesencja drogi do oświecenia. Najpierw poprzez negację, próby racjonalnego wytłumaczenia sytuacji umysłem, próby oszukania rzeczywistości. Potem przez etap zabawy życiem, desperacji i zrozumienia, że tylko dzięki dobrym uczynkom nastąpi zmazanie karmicznych przewinień. Na końcu, kiedy zacznie wprowadzać w ruch prawo przyciągania w postaci miłości i troski - znane też jako: "nie czyń drugiemu co tobie niemiłe" lub co wysyłasz w świat, do ciebie wraca - otrzyma MIŁOŚĆ. Miłość, która zawsze zwycięża.
Uważam, że ten film powinno się puszczać w szkołach jako obowiązkową lekturę.