Oszczędny w środkach wyrazu film Polańskiego to jedno z największych arcydzieł kinematografi. Sugestywny, pełen ukrytej symboliki, doskonale skomponowany horror przeraża, mimo, że unika dosłowności, czy też brutalności. Napięcie z początku wolno stopniowane od połowy filmu trzyma widza wciśniętego w fotel, ciągle trzymając w niepewności, czy cała historia to opowieśc o narodzinach Szatana, czy też po prostu opis paranoi ciężarnej kobiety. "Dziecko Rosemary" opowiada również w pewien sposób o słabości i uległości człowieka. O tym, że nie zdając sobie sprawy z konsekwencji popełniamy błędy, których potem nie można cofnąć. W filmie nie ma dosłownie rzadnej sceny dosłownej. Wszystko ukryte jest pod symboliką, jak choćby scena narodzin, świetnie skojarzona ze słynnym freskiem. Nawet ostatnia, kluczowa scena nie jest w pełni odkryta, ukryta pod symboliką (odwrócone krzyże). I co najdziwniejsze mimo tej oszczedności film Polańskiego to jeden z najbardziej oryginalnych i przrażających horrorów w historii kina. Nastrój podsyca dodatkowo perfekcyjna muzyka Komedy (szczególnie słynna ballada) i znakomita Mia Farrow. "Dziecko Rosemary" odciskuje pietno na człowieku. Po filmie trudno pozbawić się wręcz chorego uczucia niepewności i nieufności. ARCYDZIEŁO 10/10