Ten film zaliczyłabym zarówno do horrorów jak i filmów psychologicznych z tego względu, że nie straszny mi koleś z piłą mechaniczną, który wyżyna wszystko wokół czy dziewczynka wychodząca z telewizora, ale horrory, które mogą dziać się na prawdę i które niekiedy dzieją się w naszej głowie. Dla mnie ten film odsłania wszystkie mechanizmy, którymi posługuje się sekta, aby zwerbować nowych członków. Członkowie sekt nie są stereotypowymi dziwnie ubranymi i słuchającymi dziwnej muzyki typami, ale mogą to być chociażby tacy mili państwo zza ściany. Początkowo sąsiedzi bohaterów sprawiali wrażenie samotnych staruszków, którym brakuje towarzystwa oraz byli jedynym wsparciem dla Rosemary, która pragnęła mieć dziecko. W rzeczywistości obydwoje przejrzeli młodą parę na wylot: odkryli niespełnione ambicje trzeciorzędnego aktorzyny i chęć Rosemary do powiększenia rodziny, co sprytnie zostało wykorzystane. Para sekciarzy chwyciła bohatera na kasę, a jego żonę na litość, której mogło być żal pary staruszków nieustannie zabiegających o ich towarzystwo. Film ten tak na prawdę uczy, że nie wiesz komu ufasz i możesz nawet nie wiedzieć, że funkcjonujesz w chorym systemie jakim jest sekta. Bohaterka bez przerwy faszerowana narkotykami miała "prorocze" wizje i koszmary senne, a z czasem zaczęła się bać swojego cienia. Wpadła w obłęd do tego stopnia, że jej własne dziecko wydawało się być czymś przerażającym. Sekta potrafi tak zmanipulować psychikę człowieka, że może mu wmówić, że trawa jest niebieska, a niebo jest zielone, więc wmówienie bezbronnej i religijnej kobiecie, że jej dziecko jest szatańskim pomiotem tylko potwierdza tą regułę.