Lubię czasami zajrzeć do starszych filmów, a potem poczytać opinie na ich temat.
Wydaje mi się, że problemem tych filmów jest taki, że większość jest chwalona, bo tak wypada. Takie jest moje odczucie, oczywiście mogę się mylić, pamiętam też o tym, że nie można wrzucać wszystkiego do tego samego worka. Pierwsze filmy, które powstawały są wyżej oceniane niż te, które powstają teraz pomimo rozwoju technologi. Jak w przypadku "Dziecka Rosemary" jest to jeden z pierwszych horrorów, w tamtych czasach, przynajmniej dotyczących demonów. Kino grozy zaczynało raczkować, dlatego horrory mogły bardziej przerażać niż nas teraz. Filmy, które teraz nazywamy "plastikowym gównem" kiedyś mogłyby przerażać widzów, być zakazywane w kinach. Kiedyś te filmy były czymś nowym, ludzie się tym zachwycali od pierwszych seansów i wydaje mi się, że z szacunku do historii kina oceny są podtrzymywane na wysokim poziomie.

Gdyby "Dziecko Rosemary" wyszło w 2019 roku ludzie uznaliby ten horror za mało straszny i słaby, bo przecież chcą się bać, a horror ma straszyć. Wydaje mi się, że społeczeństwo stało się bardziej odporne na straszne filmy. Mało kto nie doceniłby samego wykonania filmu, jeśli nie podskoczyłby ze strachu chociaż raz na fotelu w kinie, ale że rok przy powstaniu tego filmu jest starszy to i oceny są wyższe.

Takie moje przemyślenia dotyczące starych filmów, ale to nie zmienia faktu, że Roman Polański stworzył świetny film, wciągnął mnie mocno. Oczywiście nie chciałam powiedzieć, że akurat ten film jest przykładem średniaka, który jest wysoko oceniany ze względu na wiek, przynajmniej nie dla mnie, ale do tych przemyśleń skłoniły mnie komentarze innych. Przeczytałam, że film nie wciąga, że słaby, a pomimo tego oceny wysokie i miejsce w TOP 500 :)