W filmie nie dzieje się w sumie nic, co trzymałoby widza w jakimś większym napięciu. Niby
coś między nimi jest, ale to 'coś' jest za słabe, by wywołać konflikt. Bardzo lubię Firth'a -
uważam jednak, że wypadł całkiem słabo. Może to kwestia przyzwyczajenia do tego, że
wielcy artyści zazwyczaj ukazywani są jako szaleńcy, kreatywni geniusze u progu załamania
nerwowego, czy obłędem w oczach jak np. Ed Harris w filmie Kopia Mistrza (2006).

Całe mise en scène jest wspaniałe. Idealnie użyty kontrast temperatur barwowych w na
przemian ukazywanych scenach życia służącej z tymi, gdzie towarzyszy jej Pan. Same
kompozcje kadrów bardzo malarskie i zastosowanie dużej głębi ostrości jak najbardziej na
plus. Podkreśla to chęć zbliżenia stylistyki filmu do malarstwa, gdzie nie występowały
nieostrości spowodowane użyciem długich obiektywów. Dobrze już ktoś wcześniej tutaj
wspomniał, że film ten przybliża nas w pewnym stopniu do sztuki.

Zdjęcia: +
Dramaturgia: -