Piękny, po prostu piękny i nierozkładalny na części pierwsze – trzeba go wchłonąć. Wszystko jest tutaj jakby namalowane delikatnymi pastelami – główna bohaterka (rewelacyjna Scarlett Johansson), jej zauroczenie niezwykłym malarzem. Pięknie ukazane, rozkwitające uczucie– czegoś tak subtelnego nie widziałam chyba w żadnym innym filmie. Płaszczyzna sztuki, gdzie rozwija się ten „romans”, znajduje się gdzieś pomiędzy – pomiędzy rzeczywistością a pragnieniami, pomiędzy świadomością, że nigdy się ich nie spełni, a nadzieją. Dosłowność niektórych scen (wizyta na targu, próba gwałtu, pierwszy raz głównej bohaterki), doskonale uzupełniają niedomówienia, ulotność spojrzeń i gestów. Film niewątpliwie jest nieco ascetyczny w swej formie, ale uważam to za ogromną zaletę, gdyż dzięki temu nie jest „przegadany”, każdy ruch i oddech są po coś. Jest to także opowieść o niewykorzystanych szansach, o uczuciu, którego nie da się zdefiniować, gdyż żadne z bohaterów nie mówi o nim głośno - możemy jedynie podskórnie wyczuć to niezwykłe przyciąganie między nimi. Opowieść o pragnieniach, które od początku określa się jako niemożliwe do spełnienia. A wszystko to bez patosu, dramaturgii, omdleń (dlatego ostatnia scena krzyku żony malarza robi spore wrażenie). Wszystko po cichu, skrywane gdzieś głęboko namiętności. Oczekujące i spokojne, jak Griet. Być może piszę trochę patetycznie, ale filmu, który dotarł do mnie wszystkimi zmysłami (między innymi węchem – gdy dziewczyna mieszała farbę...), nie wypada mi nie zachwalać. :)