Tylko, że sam David w rzeczywistości nie istniał. Autentycznie Sylvia (osoba, na której oparta jest postać Meg) nie miała nikogo, kto by ją wsparł i uratował, miała tylko młodszą siostrzyczkę, która sparaliżowana strachem nie wszczęła żadnych działań. Myślę, że scenarzysta nie pozwolił Davidowi uratować dziewczyny, bo nie chciał nic zmieniać w szkielecie fabuły opartym na prawdziwej historii Sylvii Likens.

Sylvia może i nie miała nikogo, ale na litość boską, tyle osób się przez ten dom przewinęło, tak wielu ludzi widziało co się z nią dzieje, a sąsiedzi słyszeli jej krzyki i nikt nic nie zrobił. aż ciężko uwierzyć w to, że coś takiego mogło mieć miejsce. straszne...

Gdyby nie fakt, że czytałam raport z prawdziwych wydarzeń, nie uwierzyłabym, że ta historia oparta jest na faktach. Brzmi jak fikcja. Bo jak zdrowi psychicznie ludzie (mowa o świadkach, ludziach z sąsiedztwa itp.) mogą, nie tylko nie reagować na zbrodnie, ale dodatkowo w celach rozrywkowych brać w niej udział? Gdzie się podziała ich moralność, etyka? Trudno uwierzyć, jak zezwierzęcony może być człowiek. Dlatego nie znając losu Sylvii, uznałabym to za bezsensowny i nierealny wymysł twórcy.

Zezwierzęcony? Zwierzęta nie zabijają dla rozrywki. To było o wiele gorsze.

Film trochę spłycił tę historię. W powieści David nie jest aż taką krystaliczną postacią i przez większą część książki prowadzi ze sobą wewnętrzną, moralną walkę. Początkowo całe to znęcanie sie nad Meg chłopcy traktowali jako Grę - tę samą grę, w którą "bawili się" w letnie popołudnia. I ta ich Gra też wcale nie była taka niewinna, jak pokazali to w filmie. Siostra Eddiego wielokrotnie przegrywała i za karę była przywiązywana do drzewa nago. To, co się potem działo w piwnicy też zatem było dla nich Grą. Tyle tylko, że za sprawą Ruth sprawa wymknęła się spod kontroli i doszło do tragedii. David zatem początkowo czuł tylko lekki niepokój, ale też fascynację (przede wszystkim nagim ciałem Meg) i nie do końca zdawał sobie sprawę, że to co się dzieje, jest ZŁE. Jak zrobiło się strasznie, było już za późno. Z jednej strony bał się kolegów i Ruth (kary za to, że na nich doniesie), z drugiej - że sam zostanie posądzony o współudział. Jak zebrał w sobie odwagę, było już za późno :(
Jeżeli chodzi o prawdziwą Sylvię - winnych jest pełno (jak wspominali moi poprzednicy). I sąsiedzi, którzy słyszeli wrzaski torturowanej Sylvii, i sąsiadka, która widziała, jak dziewczyna jest traktowana i nie zareagowała w żaden sposób, a przede wszystkim ojciec, który oddał swoje córki pod opiekę zupełnie obcej osobie, która już na pierwszy rzut oka nie wyglądała na siostrę miłosierdzia (a co najwyżej na anioła śmierci). A dlaczego Sylvia nie uciekła? Niby gdzie i do kogo? Widziała, że wszyscy wokół są obojętni na jej los. Nie była też chyba raczej zbyt bystra (z tego, co czytałam), nie wiadomo też, jak była wcześniej traktowana przez rodziców. Może po prostu myślała, że taka jej "karma" - podobnie jak żony maltretowane przez mężów (też myślą, że sobie na to zasłużyły) :(

Film jest bardzo spłycony i opowiada historię pobieżnie. Dużo lepiej jest to zrobione w książce. Tam wiele z tych zachowań jest wyjaśnione i układają się w bardziej wiarygodną historię. Poza tym nie można patrzeć na tą historię przez pryzmat naszych czasów. Działo się to w latach kiedy przemoc domowa nie była czymś niezwykłym i była uważana za prywatne sprawy załatwiane w obrębie własnej rodziny.