Bohaterowie 'Dzikich pszczół' to mieszkańcy małej wioski na Morawach, zadupia, gdzie na każdym rogu (i w każdej scenie) dominuje szarość, beznadziejność i przeciętność. Wszędzie i wszystkich, również i tych kilku postaci, które nie do końca zniewolone rutyną wciąż jeszcze skłonne są do buntowanie się przeciwko swojej codzienności. Tyle że podobnie jak sami bohaterowie i całe otoczenie, jest to bardzo byle jaki bunt. Nikomu się już nie chce, myślenie jest ciężkie, głupoty w nadmiarze, jest nieciekawie, niewiele ciekawiej będzie...
Film ma zalety, ma bardzo dobre aktorstwo (Tatiana Vilhelmová i Pavel Liska - Olga i Frantisek z rewelacyjnego 'Powrotu idioty'), dużo cierpkiego humoru, niezłe dialogi i fajnie pomyślane nawiązania do czeskiej klasyki (zabawa w remizie strażackiej silnie kojarzy się z 'Pali się, moja panno' Formana, przypomina się także 'Miłość blondynki'), ale jego końcowy wydźwięk, nieunikniona akceptacja - wsiąkanie w miejsce, w którym się żyje 'jakie-by-tam-ono-nie-było' nie do końca mnie przekonuje. Niezależnie od tego, jak dużo jest szczerej i niełatwej wrażliwości w spojrzeniu Bohdana Slamay, i jak gorzko brzmieć może końcowy śmiech bohaterki, jest tu w zakończeniu coś irytującego, jakaś drażniąca zgoda na bylejakość, nie tyle tę na podwórku, co bylejakość uczuć i myśli. Ciężko i przykro się na to patrzy.