Cała galeria durnowatych, odjechanych krejzoli. Super rola Defoe, mamuśka i jej pantoflarz Farragut rozwialili mnie po całości :) Niesamowity luz. Uwielbiam tego typu teksty (zakochana Lula do Sailora): Sailor, jesteś taki różnorodny! :) A to gamoń i obrzympał pierwszej ligi.

Sens filmu jest sympatyczny i pozytywny: jedynie system wartości stawiający miłość na pierwszym miejscu może zapewnić człowiekowi rozwój. Wszyscy jesteśmy pokręceni i nieidealni, świat jest szalony. Lula i Sailor są tego najlepszym przykładem. Osobno każde zmierza w stronę własnej otchłani - on stanie się tanim kryminalistą i życie spędzi na kolejnych odsiadkach, ona prawdopodobnie skończy jako zawiedziona życiem Karyna z piątką nieślubnych dzieci. Nie mają żadnych podstaw żeby zmienić siebie samodzielnie, nie mają na to wewnętrznego paliwa, ale razem są w stanie wznieść się ponad własne ograniczenia, czego symbolem jest zakończenie filmu. Fajnie pokazana jest taka zasada życiowa, że jeśli robisz coś nie tak, idziesz pod prąd, to życie ci tym bardziej dokopie - kiedy Sailor odrzuca Lulę (a ewidentnie powinien wziąć odpowiedzialność) to nagle idąc po pustej drodze z każdej strony pojawiają się ciemne typki, które mu tą drogę skutecznie blokują.
I jak tu nie kochać Lyncha?