Myślę, że bardzo krzywdzące są dla ostatniego filmu Moodyssona wszystkie te liczne krytyki, które zarzucają mu tanią prowokację (perwersyjność) oraz tani realizm i artyzm (kamera cyfrowa...). Właściwie to za każdym razem, gdy stykam się z jakimś szczególnie dosadnym lub szczególnie drastycznym filmem typu „Anatomia piekła” Catherine Breillat czy „Twentynine Palms” Bruna Dumonta, to w chwilę później czytam już gdzieś, że autor (lub autorka) nie miał tak naprawdę nic do powiedzenia, że chciał jedyne zaszokować, a nic prostszego niż zaszokować widokiem czegoś nieestetycznego i brzydko pachnącego. Rzecz jasna nie zawsze uważam tego typu zarzuty za bezpodstawne, ale faktem jest, że są one prostym odwróceniem, tego co w rzeczywistości krytykują, bo tak jak łatwo jest zniesmaczyć widza widokiem gówna, tak też łatwo jest na czymś podobnym opierać swoją krytykę.
„Dziura w sercu” to dla mnie film, który nie tylko nie chce zjednać sobie widza, ale wręcz atakuje go. I czasem naprawdę boleśnie uderza, mimo, że trudno tu o łatwą lub niełatwą identyfikację z bohaterami, przekraczającymi niewidzialne granice już nie tylko w swoim samo upodleniu, ale też głupocie i śmieszności. Trudno jest jednak odrzucić film tylko dlatego, że jego bohaterowie nie wzbudzają sympatii, bo niezależnie od tego co czasem wzbudzają, to jednak ich skrzywienie nie jest tu wytworem chorej wyobraźni Lukasa Moodyssona, ale jest jakąś ludzką możliwością, czymś mimo wszystko rzeczywistym. Oczywiście nie chcę tu twierdzić, że istnienie patologii czyni film o patologii dobrym. Jest to po prostu podstawa dla powstania filmu, nie gorsza niż inne. To, że film jest dobry jest zasługą reżysera, który według mnie nakręcił swój najlepszy film od czasu rewelacyjnego „Fucking Amal”. Moodysson co prawda jest tu czasem zbyt dosłowny (stryczek w pokoju Erica) i nawet schematyczny (drwiny z reality show), zupełnie niepotrzebnie pewne rzeczy tłumaczy i usprawiedliwia (motyw dziadka), ale na ogół dobrze wie, co robi, a już szczególnie dobrze wie jakie znaczenie dla filmu ma dobry montaż, no i przede wszystkim dźwięk. To jednak, co cenię najbardziej w „Dziurze w sercu” to fakt, że tak jak i poprzednie jego filmy, tak i ten podszyty jest dużą dawka empatii. Sądzę zresztą, że to, że reżyser w żaden sposób nie potępia swoich bohaterów może w co niektórych widzach budzić nie mniejszy niesmak niż obrzydliwość pewnych scen. Mi akurat odpowiada to, a już szczególnie w fenomenalnej scenie pod koniec filmu, gdy Tess próbuje „wejść” do pralki. Jest w tym niby zabawnym fragmencie coś niezwykle poruszającego – jakoś bezradność, jakaś ogromna chęć oraz niemożność zmiany. Świadomość, że dziury w sercu nie da się zakleić.
Podsumowując: nie pozbawiony potknięć, ale jednak dobry, słuszny, chory film.
8/10