Inspiracje i bodziec do tworzenia sztuki jakie otrzymuje Lars mogą być wręcz mało
wymowne w odbiorze, ale grzebiąc w śmieciach przeszłości, zapewne znalazłoby się
wielu dziwaków, którzy czerpali ile się dało z życia, aby tylko móc płodzić swoje dzieła.
Sposobności jakie przyczyniały się do ich twórczości, mogły mieć równie
dramatyczny przebieg, jak to ma miejsce w tym horrorze, nasączonym humorem
czarnym jak smoła, lecz tak prawdę mówiąc o minimalnej skali salw śmiechu, ale
nie miały na pewno nic wspólnego z normalnością.
Masakra jakiej jesteśmy tutaj świadkami, jest MASAKRĄ w dosłownym znaczeniu
tego słowa, a współpraca między parą Eddie - Lars, jest nie tyle naciągana, co
kompletnie głupia.
Całość jako film, wydaje się być takie zamknięte gdzieś w środku, jakby hermetyczne
i zupełnie ograbione z rozbudowy. Liczy się tylko zwierzęce pozbawianie istot życia i
jeszcze bardziej wynaturzone spełnianie się poprzez artystę.
Obaj panowie dostają twórczej furii, obaj tracą nad sobą kontrolę, ale nie tworzy to
ciekawej fabuły.
Mam wrażenie, że czarny humor pozbawiony jest prawdziwej czerni, sceny gore są w
takich samych strzępach jak ofiary, a sztuka tylko udaje być prawdziwą sztuką.
Thure Lindhardt jako aktor sprawuje się całkiem przyzwoicie i udowadnia, że jest
ciekawą osobą, ale gorzej ma się to względem odgrywanego Larsa.
Poza tym ''Eddie...'' to przejrzysty i w miarę udanie zmontowany obraz, przyozdobiony
nietypową muzyką, z kilkoma niezłymi zdjęciami i klimatem kanadyjskiej zimy, oraz
całkiem sympatyczna i urocza Georgina Reilly czyli Lesley.
Niestety film ten jako całość się ślimaczy, przez co staje się rozwlekły i trochę ospały,
a sama historia nie jest na tyle interesująca na ile bym tego oczekiwał.
Ot temat niebanalny, ale we mnie wzbudził tylko obojętność i niesmak, a te odruchy
zasługują w mojej skali co najwyżej na 3/10.