Zauważyłem, że fabuła jest dla Was bardzo
linearna i traktujecie ją po macoszemu =).
Wydaję mi się, że w tym filmie ważna jest
postawa jakie przyjmuje Edi. Ktoś napisała,
że z bohaterów zrobiono romantycznych
lekkoduchów, hmm chyba tylko z Ediego, bo
jego kolega nie jest na tym samym poziomie
intelektualnym co bohater. Widoczna jest
polemika z semantyką w pewnej kwestii, którą
wypowiada Edi<słowa się nie zmieniają, one
ciągle są takie same- czy jakoś tak>- jest to
głębszy problem, z którym mierzy się obecnie
literatura walcząc ze strukturalizmem i
wspomnianą semantyką. W zdeprawowanym<jakże
to śmiesznie brzmi haha> świecie Edi
przyjmuje postawę(nie Chrystusa), bardziej
klasyka literatury<lub płaczącego Paula
Celana, mistrza cierpienia Stanisława
Czycza<podobny do głównego bohatera>,
spokojnego i obojętnie nieobojętnego na
rzeczywistość prawdziwą,realnie otaczającą
nas samych. Wie, że przemoc i dobra
materialne zawężają pole mentalnego widzenia.
Symboliką takiego postępowania są bracia,
którzy go okaleczają na wskutek kłamstwa
zadanego w obronie "miłości". Bracia
póżniej "stają się" kimś innym poprzez
dostrzeżenie krzywd, które zadali Ediemu.
Sytuacja oddania dziecka nie jest momentem
przełomowym, jest hmmm potwierdzeniem
postawy, którą prezentuję. Edi nie wybacza
jak Chrystus prześladowccom, staję wobec nich
milczeniem. Jest to najgłośniejszy krzyk jaki
można zadać nie tyle prześladowacom, co
naszej "realnej rzyczywistości", w której
żyjemy. "Stawanie się" w wyzej wymienionej
rzeczywistości jest niemożliwe, dlategoo
alternatywą dla Ediego jest literatura, swoje
"stawanie się" broni tym co ma pod ręką-
milczeniem.<nagrodzą Cię tym co mają pod ręką
chłostą śmiechu zabójstwen na śmietniku>.

Przepraszam za błędy interpunkcyjne i leksyke- śpieszyło mi się. Edi jest naprawdę genialnym filmem, trzeba na niego spojrzeć jakoś inaczej =)