Idąc na film postanowiłam przygotować się do niego neukowo i w związku z tym przesledziłam dostepne strony internetowe dot. Eksperymentu ze Stanford (http://www.prisonexp.org/). Wydawało mi się iż niczym film mnie nie będzie mógł zaskoczyć.

Wyszłam ze filmu oszołomiona - z bolącymi szczękami od nieswiadomego zaciskania zębów i z wieloma pytaniami. Czy w kazdym z nas drzemie bestia, którą może wyzwolić szczególny zbieg okoliczności lub impulsów zewnętrznych. Nie będzie miała spokojnego zycia moja przyjaciółka-psycholog, któa będe przez najbliższe tygodnie zasypywać pytaniami o kwestie luźno dotyczące filmu a bardziej związane z teorią patogii osobowiości itp. I mimo iż minęło kilka dni, wciąż moje myśli niepoukładane nie pozwalają mi zapomniec o tym filmie.
Nasuwa mi się tak wiele uwag: o godności ludzkiej i jej poszanowaniu, o etyce badań naukowych, o demonach czających sie w kazdym z nas, o świadomm prowokowaniu przemocy i granicach przyzwoitości pracy dziennikarza.

Jedno co zakłóciło mi sposób odbioru filmu to jego Hollywoodzkie zakończenie. Przciez film nie mógł sie skończyć po prostu mądrością życiową i niedopowiedzeniem zdarzeń. Nier, na końcu musiało być parę trupów, morze krwi i strzelanka. A to już nie było zgodne z faktami. Czyżby reżyser stwierdził iz w dobie wszechobecnego okrucieństwa, widz może nie byc zszokowany tym co na prawdę wydarzyło sie w Stanford i postaowił dodać kilka "kasowych scen"? Prawda była inna, choć dla mnie (i licze iz dla wielu z Was) rónie wstrząsającamimo, że bez ofiar.

P.S. Dziekuję opatrzności za mozliwość wygrani wejściówki na seans przedpremierowy