Warto poczytać kasiazki Klausa i Eriki Mann.
Dzieci slynnego Czarodzieja.

Autorzy nie starają się tego ukryć: dokumenty są czarno-białe, inscenizacje są kolorowe.

Myślę, że jak ktoś już nie zna opisanych tutaj historii to mało się z tego filmu zorientuje. Kilkanaście minut spędzonych z Wikipedią będzie o wiele bardziej pouczające od tego filmu.

Znakomita produkcja homopropagandy. Można się nieźle pośmiać, bo jest realizowana na wzór sowieckich produkcji, które opisywały świat, który istniał tylko w wyobraźni. Przy czym sowieccy twórcy nie byli aż tak durni, jak twórcy produkujący dla Netflixa. Autorzy filmu bredzą o heteronormatywności w przedhitlerowskim...