Jestem zachwycona! Chociaż bałam się powtórki z rozrywki i rozczarowania jakim było dla mnie oglądanie Bohemian Rhapsody. Uff! A jednak ulga! Dziękuję! To była cudowna, wielobarwna podróż. Warto było poświęcić te ponad 2 i pół godziny i zanurzyć się w szalonym, rockandrollowym świecie króla Elvisa i Ameryki lat 50-tych, 60-tych i 70-tych, jak to zwykle bywa borykającej się z problemami kultury, obyczajowości i rasizmu. Wielki szacun i uznanie dla nieznanego mi wcześniej Austina Butlera bez problemu wcielającego się w rolę boskiego Presleya, którego totalnie kupiłam i pokochałam od pierwszej sceny w przeciwieństwie do Maleka, który mnie niezmiernie mierził jako Freddie Mercury i zepsuł mi radość z oglądania filmu. W moim odczuciu Butler jest o niebo wiarygodniejszy, lepiej pokazuje swojego bohatera i jego drogę, gra naturalnie, całym sobą z głębi serca, jakby czuł w sobie Elvisa. Zupełnie inaczej aniżeli zrobił to Malek, który był megasztuczny, jakby wklejony komputerowo w postać Freddiego za którego "grę" zgarnął przecież Oscara. Niezasłużenie według mnie. Ale mniejsza. Nagrody nie są najważniejsze, czasami bywają mylące, wystarczy zostać ładnie "wklejonym" i cię obsypią, a oddasz serce i siebie swojej roli i nie dostaniesz nic. Czy będzie tak w tym przypadku? Czas pokaże. Ja Panu Butlerowi życzę pięknej kariery i ról co najmniej tak doskonałych jak ta króla rock'n'rolla. Chapeu bas!