Nie wiem czy jest lepszy twórca niż Luhrman żeby pokazać takiego artystę jak Presley - to jest TA skala, TEN rozmach, TO tempo filmu, żeby pokazać fenomen Elvisa.
Jest to idealny nadmiar, godny Króla! :)
Przyznam że uśmiech nie schodził mi z twarzy przez pełne 2,5 godziny - istne popkulturowe bachanalia i produkcja za niebotyczne (chyba) miliony $.

Jeśli ktoś się spodziewa psychologicznej głębi postaci, mroku, ultrarealizmu dość smutnej choć sztampowej historii, czy też lekcji z muzyki - cóż, nic takiego tu nie ma. Film jest bezwstydnie dobrym show i nie napina się na nic innego, niż jest - świetna rozrywka o królu rozrywki. Tylko tyle i aż tyle.
Można się zżymać, ze Tom Hanks zagrał postać z kreskówki, że dziwnie gładko się przebiega przez dramatyczny i żałosny koniec Presleya, ze sporo tu lukru, kiczu i przegięcia - ale to jakby się obrażać, że trawa jest zielona a niebo niebieskie. Luhrman i Elvis to kicz, show, rozmach.
Butler zagrał tak, że zaistnieje w podręcznikach aktorstwa - ostatnie role biograficznych filmów pokazały (Malek, Portman, Zellweger) że mimikra czyjegoś akcentu, mimiki, gestów, mowy ciała nie zawsze się udaje i często staje się męczącą (niezamierzoną) parodią, aż boli ją oglądać. Nie wiem jak Butler to zrobił, ale z niewymuszoną lekkością stał się Elvisem, po prostu. Gesty, spojrzenia, ruch na scenie - niesamowita wierność temu, co można zobaczyć w dokumentach o Presleyu.
Warto zobaczyć film i się świetnie bawić, psychologiczne pretensje niekoniecznie się przydadzą ;)
Z innej beczki - stara jak świat historia krwiopijcy-menadżera, wysysającego życie z artysty i orka tzw „Vegas residency” miała swoje odbicie w życiu wielu innych wykonawców. Ostatnio choćby Britney Spears spędziła w Vegas lata, literalnie ubezwłasnowolniona, zarabiająca miliony na swoją rodzinę i innych darmozjadow, narkotyzowana i szantażowana brakiem dostępu do własnych dzieci.