Rzecz pierwsza i najważniejsza: jest to film o twórcy muzyki filmowej, a z uwagi na to, że ów twórca był kluczowy dla ewolucji tejże przez wiele dziesięcioleci także o samej muzyce.

Nie jest to więc film o człowieku jak to często bywa z filmami dokumentalnymi o gwiazdach szeroko rozumianej popkultury. Mimo to, właśnie on jako osoba najbardziej daje do myślenia
uważnemu widzowi. Bez jasnej odpowiedzi pozostaje pytanie, jak człowiek osiągający tak spektakularne sukcesy zawodowe przez tak długi okres może pozostawać tak pełen kompleksów i żądzy bycia docenionym. Jak dziecko cieszyć się z Oscara, mając już od dawna prawdziwe uwielbienie milionów. Czy kompleks niższości dwudziestoparolatka musi z nim pozostać na całe, nawet bardzo długie i pełne sukcesów życie?